Για μια χειροποίητη αλήθεια
Κάλεσμα
του Ορίζοντα Γεγονότων
στο Platforms project - 2020
O Oρίζοντας Γεγονότων ετοιμάζεται και φέτος για τη συμμετοχή
μας στις πλατφόρμες, στα τέλη Μάη 2020, στην ΑΣΚΤ.
Σκεφτήκαμε,
προτείνουμε και σας ζητάμε 1-5 έργα μεγέθους Α4, τα οποία θα τοποθετηθούν
δίπλα-δίπλα στα πάνελς και (λίγα) στο πάτωμα του περιπτέρου μας δημιουργώντας
ένα μεγάλο και ενιαίο ομαδικό έργο, γι’αυτό δεν θέλουμε τα έργα να έχουν
κορνίζα.
Α.Ως
επιτοίχια θα δεχτούμε ζωγραφικά, φωτογραφικά και έργα μικτής τεχνικής επάνω σε
Α4, χαρτί, χαρτόνι, KFix, πλεξιγκλας ή
οποιοδήποτε άλλο ελαφρύ υλικό και μέχρι 5 mm πάχος. Αυτές οι επιφάνειες (έργα) θα πρέπει να μπορούν να
κολληθούν επάνω στα πάνελς, κατά προτίμηση, με μπλου στικ ή ταινία διπλής όψης
(οπότε να φροντίσετε ώστε το κόλλημα από την πίσω πλευρά να μην μπορεί να
φθείρει το έργο σας) ή έστω να αναρτηθούν με ένα μικρό καρφί (οπότε θα πρέπει
να έχετε επάνω στο έργο στοιχείο ανάρτησης).
Β.Ως επιδαπέδια θα δεχτούμε ζωγραφικά και έργα μικτής τεχνικής επάνω σε τελάρο ή άλλη επιφάνεια/υλικό με πάχος
μεγαλύτερο από 5 mm και ανάγλυφα (μόνο στη
μία τους πλευρά) σε βαρύτερα υλικά, όπως ξύλο, πέτρα, πηλό κ.ά., θα πρέπει να
είναι και αυτά σε μέγεθος Α4. Θα δεχτούμε περιορισμένο αριθμό έργων αυτής της
κατηγορίας, αφού θα τα τοποθετήσουμε σε ένα μέρος του πατώματος το ένα δίπλα
στο άλλο, σε συνέχεια και σε σύνθεση με τα επιτοίχια, επιτρέποντας όμως να
μείνει ελεύθερο χώρος ώστε το κοινό να μπορεί να προσεγγίσει όλα τα έργα. Γι’αυτό,
όσων τα έργα εντάσονται σε αυτή την κατηγορία, θα πρέπει να μας το πουν από την
αρχή, για να υπολογίσουμε τον χώρο, να δούμε πόσα μπορούν να χωρέσουν και να
συνεννοηθούμε.
Γ.Ολόγλυφα
ή κατασκευές που δεν θα μπορούν να τοποθετηθούν δίπλα-δίπλα με άλλα έργα Α4
μπορεί να γίνουν δεκτά μόνο κατ’εξαίρεση και μετά από συνεννόηση μαζί μας.
Με
αυτά τα έργα φιλοδοξούμε να συνθέσουμε μια συλλογική αφήγηση, για «μια
χειροποίητη αλήθεια» αυτή που γεννιέται μαγικά όπως πάντα στις συναντήσεις μας.
και ένα ουσιαστικό βήμα που
εμπεριέχει την επικοινωνία, τις σκέψεις και τις προτάσεις σας για «μια
χειροποίητη αλήθεια» που θέλουμε να τη βρούμε μαζί.
Έτσι,
όποιος ξυπνήσει πρώτος, ας ξυπνήσει και τους άλλους, αυτούς που κοιμούνται, όμως,
και όχι αυτούς που ονειρεύονται....
Η
ομάδα εργασίας του Ορίζοντα Γεγονότων
Τζίμης Ευθυμίου: 6976689670
Δέσποινα Πανταζή: 6983954934
όπως πάντα, περιμένει προτάσεις/κείμενα/διάλογο
στο μέηλ μας και κάθε Τρίτη στις 8.00 στην Κεραμεικού
Τα παρακάτω ίσως σας φανούν
χρήσιμα
Για μια χειροποίητη αλήθεια
Είναι μια εποχή που "29
κατασκευαστές πραγματικότητας" ξέρουν καλύτερα, από μας που τις ζούμε. Οι
αλήθειες σήμερα κατασκευάζονται πιο αποτελεσματικά κι από τα ψέμματα. Η
κλιματική αλλαγή, ο τρόπος που δημιουργείται και ο τρόπος που αξιοποιείται
επικοινωνιακά... οι παράλογοι και ατελείωτοι πόλεμοι μόλις στη γειτονιά μας...
η κατασκευή εχθρών (όπως και ανθρώπων ευκαιρίας) κατά τα ευμετάβολα συμφέροντα
κάποιων... η κατάφορη προσπάθεια κερδοσκοπίας και ελέγχου των υδάτινων πόρων... η καταστροφή της Παράδοσης και της Φύσης (μας) με όλο και
πιο φρενήρεις ρυθμούς... οι ασύμμετρες ελευθερίες κι η ρευστότητα όρων και ορίων, όλα αυτά που
συγκλίνουν τελικά στα ίδια σημεία:
Την τεχνητή ανοησία
Την, όχι επαυξημένη αλλά,
ελαττωμένη πραγματικότητα
Την αναγκαιότητα για
απελευθέρωση της όρασης
Σε ποια ακριβώς
πραγματικότητα συμμετέχουμε, ποια περιθώρια έχουμε να είμαστε δημιουργοί και
όχι απλώς να αναπαράγουμε;
Ζητήματα που σχετίζονται
άμεσα με τη φύση της καλλιτεχνικής δημιουργίας και σίγουρα όχι με κάποια υποχρέωση να οχυρωθούμε πίσω από πολωμένες απόψεις ή πολιτικούς ψυχαναγκασμούς.
Μπορούν να υπάρξουν θέσεις, αν δεν υπάρχουν αντιθέσεις;
Ποιάς ποιότητας αλήθεια;
Εγκλωβισμένοι σε συνήθη δίπολα, επίκτητα και προκατασκευασμένα; Έχοντας να επιλέξουμε
ανάμεσα στη Σκύλα ή τη Χάρυβδη, ανάμεσα στις συμπληγάδες -τη μία ή την άλλη-
που βράζουν κάτω από τις θέσεις μας....
Όποιος ξυπνήσει πρώτος
ας ξυπνήσει και τους άλλους
ένα πείραμα αυτοπαρατήρησης
Όποιος ξυπνήσει πρώτος ας
ξυπνήσει και τους άλλους
Ως γνωστόν, ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα.
Το όραμα της ελευθερίας κι η
ελευθερία του οράματος κλυδωνίζονται πολύ άσχημα στην παρούσα χρονικότητα.
Ορατές και αόρατες απαγορεύσεις, η είσοδος της ενοχής στον καθημερινό μας λόγο
- συμβαδίζουν απόλυτα με τις σοκαριστικές ελευθερίες των "μεγάλων". .
. Ίσως
εδώ θα μπορούσαμε να σταθούμε, ναι μάλλον εδώ, θέτοντας μερικά απλά ερωτήματα:
Πώς κατασκευάζονται οι αλήθειες;
Ποιά στιγμή φτάνουμε να χάνουμε τη σύνδεση με
τον εαυτό μας και ποιά ακριβώς στιγμή το συνειδητοποιούμε;
Όποιος ξυπνήσει πρώτος
ας ξυπνήσει και τους άλλους
ναι πείτε τα προβλήματά σας τις απόψεις
σας τα παράπονά Σας
ψιθυρίστε σ’ εμάς τα μυστικά σας
ο αντιλαλος είναι εδώ για να τα φροντίσει όλα
και μετά
θαναι ευκολο
Όποιος ξυπνήσει πρώτος να ξυπνήσει και
τους άλλους
(αλλά ας μην ξεχνάμε: μην ξυπνήσουμε αυτούς που
ονειρεύονται, ας ξυπνήσουμε αυτούς που κοιμούνται)
Αν γυρω, μεσα, εξω, λιγο πιο κατω ή λιγο πιο
πανω
...αριστερα, δεξια, μπαινοντας ή βγαινοντας
στην αδρανεια του παροντος και στη φαντασματικη
υποσταση του παρελθοντος/μελλοντος
Χωρις ομως αυτοθαυμασμο, με μια τρυφερη ειρωνια- ενα στερειοτυπο
εναντια στα στερεοτυπα..
Χωρις την ανεση του διχως ευθυνη πραξης
λόγου
Μια προταση που υφερπει κι ισως μπορει
να συνδεθει---ειναι η προοπτικη να δειξουμε οντως-ενα μαγικο ραβδι που κραταμε στα χερια μας
οτι θελουμε να το χρησιμοποιησουμε
Τζίμης
Ευθυμίου
LIMITS AND BORDERS - «Όρια στο
νου, σύνορα στο σώμα»
Συστατική μορφή
των κατασκευασμένων από άνθρωπο, ανθρωπινων ορίων, είναι εκείνη όπου γεννιέται
μια τέχνη ελέγχου του ανθρώπινου σώματος, μια τέχνη που το καθιστά τόσο πιο υπάκουο όσο είναι πιο
χρήσιμο είναι και αντιστρόφως. Οι μηχανικές της εξουσίας, οι πειθαρχίες,
κατασκευάζουν σώματα εξασκημένα, σώματα "πειθήνια", σύμφωνα μ ε τον
Φουκώ. Το παλιό δημόσιο, βασιλικό θέαμα
ενός πληθωρικού βασανισμού, το οποίο έχει διαβαθμίσει ένα σύνολο τεχνικών
πρόκλησης πόνου, έχει αντικατασταθεί στο σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο
κοινωνικοποίησης ή «κανονικοποίησης» από
ένα σύνολο εκλεπτυσμένων μορφών επιβεβλημένης πειθαρχίας που
διαβαθμίζεται από εκείνες τις ποικιλίες
των στερήσεων μέχρι τις πειθαρχίες των διαφόρων εγκλεισμών, έως και εκείνο το
συναισθηματικά υπενδεδυμένο, απέραντο δίκτυο των εκπαιδευτικών παραινέσεων.
Το νομικό πλαίσιο περνώντας από μια φάση
«δημοκρατικοποίησης» μιας κίβδηλης δημοκρατίας - περίπου την δεκατία του 80 -
εμφάνιζονταν ως ένδειξη επιείκειας, ανθρωπισμού, προοδευτικότητας και δικαιοσύνης από αυτά τα
μέσα που κατασκευάζουν την κοινωνική συναίνεση, σήμερα «χτίζεται» μέσα από
μεταρρυθμίσεις στο σώμα των νόμων που ανοιχτά «μιλάνε» μονάχα για πειθαρχία και
παραγωγικότητα ως το βασικότερο ηθικό καθήκον του ανθρώπου. Το προηγούμενο
σχήμα που αποτέλεσε το πρότυπο μιας
γενικής τάσης σε μια «δικαιοσύνη πιο ευέλικτη και πιο επιδέξια, για μια πιο
αυστηρή ποινική αστυνόμευση του κοινωνικού σώματος» μια αποτελεσματικότερη,
σταθερότερη, λεπτομερέστερη οικονομία του ελέγχου, του περιορισμού και της
τιμωρίας, τώρα αποκαλύπτει τον κυριαρχικό του ρόλο σε ένα παραγωγικό σύστημα
που δεν χρειάζεται οποιαδήποτε άλλη ηθική αρχή.
Ο Foucault θεωρεί πως το όλο διακύβευμα αφορά το
σώμα που υπάγεται άμεσα σε ένα πολιτικό πεδίο: «οι συσχετισμοί εξουσίας ασκούν
πάνω του άμεσο έλεγχο, το επενδύουν, το σημαδεύουν, το δαμάζουν, το βασανίζουν,
το υποβάλλουν σε αναγκαστική εργασία, το υποχρεώνουν σε συμμετοχή σε
τελετουργίες, απαιτούν από αυτό σήματα».
Όλος ο μηχανισμός σηματοδότησης του ανθρώπινου σώματος αποτελεί μια
πολιτική πράξη επέκτασης στο βιολογικό, μια πράξη που συνδέεται με την οικονομική
του χρησιμοποίηση: το σώμα μεταβάλλεται σε μηχανή παραγωγής. Η καθυπόταξη αυτή
δεν αποκτάται με μόνα εργαλεία την άμεση βία ή την ιδεολογία, αλλά «ανάγει τις
πράξεις, τις επιδόσεις, τις συμπεριφορές σε ένα σύνολο που αποτελεί πεδίο
σύγκρισης και χώρος διαφοροποίησης,
διαφορίζει τα άτομα μεταξύ τους και σε συνάρτηση με έναν γενικό κανόνα·
μετράει με όρους ποσοτικούς και ταξινομεί με όρους αξίας τις ικανότητες, τη
"φύση" των ατόμων· διαμέσου του "αξιολογικού"
αυτού μέτρου εξαναγκάζει σε συμμόρφωση · τέλος, χαράζει το εξωτερικό σύνορο του μή-κανονικού.
Εν κατακλείδι , η διηνεκής απειλή της ποινής συγκρίνει, διαφορίζει, ιεραρχεί,
εξομοιώνει, αποκλείει. "Με μια λέξη: κανονικοποιεί"». Κι αυτή η
«κανονικοποίηση», ή «εργαλειοποίηση» της ανθρώπινης ζωής και του ανθρώπου, πρέπει να επιτηρείται με τα τελειότερα
τεχνικά μέσα, διαρκώς.
Κωνσταντίνος
Αγγέλου
«ΠΡΑΣΙΝΟ- ΚΟΚΚΙΝΟ-
ΜΑΥΡΟ»
Ο Φλογισμένος διάλογος
Φόρος τιμής στη Μητέρα Φύση και στα Θύματα των Πυρκαγιών
(Ελλάδα/ Αυστραλία, Πλανήτης Γη)
Η Χλωρίδα, η Πανίδα αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπος
απειλήθηκε ή εξολοθρεύτηκε για άλλη μία χρονιά,
με τον πιο μαρτυρικό τρόπο. Γίναμε
μάρτυρες απίστευτων τραγωδιών, διαμέλισης του φυσικού στοιχείου, ισοπέδωσης
χιλιάδων στρεμμάτων γεωγραφικών εκτάσεων, οικογενειών, ανθρώπινων θυμάτων και
πληγέντων που υπήρξαν και υπάρχουν ως ήρωες
μίας τραγωδίας- δίχως τέλος.
Ας γίνει η καταστροφή
αυτή το έναυσμα για την τοπική και παγκόσμια προσευχή.
Στις περιοχές που επλήγησαν σε πιο μεγάλο βαθμό
(όπως ενδεικτικά στη Κινέττα, Μαραθώνα,
Μάτι, Ν. Μάκρη, κ.α.) η Ελλάδα «βιάστηκε» σε σωματικό όσο και ψυχολογικό
επίπεδο. Ακολούθως τα πρόσφατα συμβάντα πυρκαγιών στην Αυστραλία κλονίζουν τη
σφαίρα της οικολογίας και της ομαλής βιώσιμης ανάπτυξης.
Γίναμε
μάρτυρες μίας μη αναστρέψιμης κατάστασης στην οποία πονέσαμε, λυπηθήκαμε,
συγκινηθήκαμε και πάνω από όλα πονέσαμε για τους συνανθρώπους μας. Ως πολίτες
που βρέθηκαν στα σημεία των πυρκαγιών, εθελοντές, αναγνώστες εφημερίδων ή
ως θεατές οθονών που ακόμη θρηνούμε
ανθρώπους, ζώα, τοπία : για τον συνάνθρωπο που έχασε την οικογένεια του, για το
«πράσινο» που ήταν πνεύμονας οξυγόνου
και χάθηκε, για τον μαρτυρικό θάνατο των ζώων.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, προβληματιστήκαμε και
αγνοήσαμε, αναζητήσαμε ανθρώπους αλλά και ευθύνες. Eυθύνες και αρμοδιότητες, παραιτήσεις και αναξιόπάθεια, δίχως τέλος.
Ο ορίζοντας Γεγονότων
αποτείνει φόρο τιμής στις Πλατφόρμες,
χρησιμοποιώντας την τέχνη ως εργαλείο παρακίνησης αλλά και ενθάρρυνσης
των συμμετεχόντων επισκεπτών, ευρύτερα: για ενεργή ανταπόκριση, ετοιμότητα και
επαγρύπνηση και ευαισθητοποίηση.
Μέσα από μία έκθεση εικαστική για το πράσινο (φύση), το κόκκινο (φωτιά) και το μαύρο (κάρβουνο). Για μία
φύση που απειλείται διαρκώς και για μία στρατηγική αντιμετώπισης απειλών και
καταστροφών που πλήγει καθημερινά τη φύση και τον άνθρωπο αλλά εντατικά κάθε καλοκαιρινή ή
χειμερινή περίοδο.
Είμαστε σε θέση να
ξαναζήσουμε το ίδιο; Που είναι ο πολιτισμός και που είναι τα όρια της
εγρήγορσης; Ποια είναι η θέση του ανθρώπου που καλείται να αντιμετωπίσει το
θηρία της φωτιάς και πως ο ίδιος αντιμετωπίζει τη σχέση του με τη Μητέρα Φύση; \\
Τι
έπεται;
Κώστας Στουπάθης
