Ο ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10 ΧΡΟΝΙΑ: 2020-06-22-ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ ΣΤΟ ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

2020-06-22-ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ ΣΤΟ ΕΠΙΓΡΑΦΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ ΙΙΙ

Εικαστική Έκθεση

Επιγραφικό Μουσείο της Αθήνας

22/6/2020 - 6/9/2020

ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Δύο χρόνια μετά την παρθενική του καθέλκυση στα καλλιτεχνικά νερά της πόλης «Το Μεγάλο Βιβλίο» είναι και πάλι έτοιμο να χαράξει νέες μνημονικές πορείες στον χώρο και τον χρόνο. Οι καλλιτέχνες ως καραβομαραγκοί, καλαφάτες και αρμαδούροι φρόντισαν με αγάπη την ιδιότυπη αυτή κάψουλα μνήμης στον ταρσανά της Κεραμεικού 88 και αναλαμβάνουν, τώρα πια ως πλήρωμα, να μας συνοδεύσουν στο Επιγραφικό Μουσείο σε μια πρωτότυπη αναγνωστική και αναγνωριστική περιπέτεια – διάλογο με τις εγχάρακτες φωνές της ελληνικής αρχαιότητας.

Το «Μεγάλο Βιβλίο» είναι ένα πειραματικό συλλογικό εγχείρημα εγκατάστασης ενός «μεγαβιβλίου» που πιάνει το νήμα της παράδοσης των εικαστικών βιβλίων (artist’s book). Κάθε σελίδα του είναι το έργο ενός διαφορετικού καλλιτέχνη που ψηλαφεί με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τα αυλάκια της μνήμης. Έχοντας ως βάση την πλάτη ενός ξύλινου διάτρητου εξώφυλλου, τα έργα ανοίγουν στον χώρο όπως ανοίγει ένα ακορντεόν όταν παίζει μουσική και ξεδιπλώνονται σε ποικιλόμορφους σχηματισμούς στρέφοντας την πυξίδα σε διαφορετικά σημεία του ορίζοντα.

Μετά τις προσαράξεις στον εκθεσιακό χώρο του Ορίζοντα Γεγονότων και τη Στοά του Βιβλίου (2018, 2019), το φιλόξενο λιμάνι του Επιγραφικού Μουσείου της Αθήνας προσφέρει μια μοναδική ευκαιρία συνομιλίας του πρωτότυπου αυτού έργου με τους αρχαίους προγόνους του, τους ομιλούντες λίθους! Στην πιο πλούσια αρχαία βιβλιοθήκη, οι πέτρινες επιγραφές, στιβαρές και ακίνητες, δεξιώνονται το ευπαθές και εύκαμπτο σώμα του Μεγάλου Βιβλίου προτείνοντας στον επισκέπτη, μέσα απ’ την αντίστιξη των αντιθέσεων, μια γόνιμη - και τόσο αναγκαία στις μέρες μας - σύνθεση. Ενωμένες προσωπικές φωνές και δημόσιος μνημειακός λόγος σε μια κοινή απόπειρα ενάντια στη λήθη. Παράλληλα, το «Μεγάλο βιβλίο» καταγράφει τη μνήμη ως πορεία αυτογνωσίας της ίδιας της καλλιτεχνικής Ομάδας του Ορίζοντα Γεγονότων, καθώς στην πλάτη των έργων, ο θεατής- αναγνώστης θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ένα χρονικό της διαδρομής του καλλιτεχνικού Οργανισμού από το 2007 που δημιουργήθηκε έως και σήμερα.

Συμμετέχοντες

Ρένα Αβαγιανού, Κωνσταντίνος Αγγέλου, Γιάννα Αλεξοπούλου, Μαρία Αντωνάτου, Μαρία Αργυρακοπούλου, Ειρήνη Βαζούκου, Ανδρέας Γαβριλιάδης, Πέτρος Γεωργαρίου, Μαρία Δουκάκη, Θαλασσινή Δούμα, Ευτύχης Ευθυμίου (σχεδιασμός και κοπή εξώφυλλου), Τζίμης Ευθυμίου, Ράνια Καραμούζη, Ελισάβετ Κεχαγιά, Σπύρος Κόικας, Ειρήνη Κουκουλέτσου, Ειρήνη Κουτρίδου, Μαρία Λιάκου, Λυδία Μαργαρώνη, Κλεοπάτρα Μουρσελά, Γεωργία Μπλιάτσου, Ομάδα «Made in Athens», Δέσποινα Πανταζή, Κωνσταντίνανα Παρασκευοπούλου, Άννα Πιάτου, Κατερίνα Ριμπατσιού, Παύλος Σουφλής (καλλιτεχνική βιβλιοδεσία), Διαμαντής Σταγγίδης, Κωνσταντίνος Σταμούλης, Ιορδάνης Στυλίδης (κείμενο), Αθηνά Σφαιροπούλου (κείμενο), Κερασιά Τουλιάτου, Δημήτρης Τρακαδάς, Ευτυχία Τζανετουλάκου (γραφιστικά κειμένων), Στάθης Φώτης, Σέντη Χανιαδάκη, Αθηνά Χατζή, Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου, Γιώργος Χουρχούλης, Ιωάννα Χριστάκου.

Επιμελητές

Τζίμης Ευθυμίου, Λυδία Μαργαρώνη, Αθηνά Σφαιροπούλου, Άννα Μαρία Χατζηστεφάνου

Επιγραφικό Μουσείο της Αθήνας

Τοσίτσα 1, Τ.Κ. 10682, Αθήνα

τηλ 210 8232950

email: ema@culture.gr

http://odysseus.culture.gr/h/1/gh151.jsp?obj_id=3348

Διάρκεια Έκθεσης «To Mεγάλο Βιβλίο – Με αυτό Αρμενίζουμε»: 22/6 - 6/9/2020

Ωράριο Λειτουργίας: Τρίτη κλειστά, Τετάρτη – Δευτέρα 9.00 – 16.00

Μετά τα έκτακτα μέτρα λόγω κορονοϊού, ισχύει ειδικό πρωτόκολλο ασφαλείας για τις αίθουσες οι οποίες, λόγω περιορισμένης χωρητικότητας δεν μπορούν να φιλοξενήσουν πάνω από 7 άτομα.

Εισιτήρια: ολόκληρο €4, μειωμένο €2

Η είσοδος θα είναι ελεύθερη στους συμμετέχοντες με την επίδειξη ταυτότητας.

Περιεχόμενα / Συμμετέχοντες / Έργα

Κλεοπάτρα Μουρσελά Kleopatra Moursela Kleopatra Moursela moursela_kleo@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 1 «..............» 2019 (ζωγραφική με ακρυλικά επάνω σε KFix)

Μαρία Αργυρακοπούλου Maria Argyrakopoulou Maria Argyrakopoulou maria.argyrakopoulou@gmail.com

Έργο-σελίδα 2 «Υπάρχει λύση;» 2018 (ζωγραφική με ακρυλικά και παστέλ επάνω σε χαρτί)

Made in Athens MadeinAthens Made in Athens makrigiannisstilianos@gmail.com

Έργο-σελίδα 3 «Made in 37°58'51.2"N 23°43'00.5"E» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ με κάρτες επάνω σε εκτυπωμένο χαρτί)

Κατερίνα Ριμπατσιού Κατερίνα Ριμπατσιού Katerina Ribatsiou aikareba@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 4 «Χωρίς τίτλο 2018 (ζωγραφική με ακρυλικά επάνω σε KFix)

Ράνια Καραμούζη Ourania Karamouzi Ourania Karamouzi fotoran@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 5 «Κοχύλι-Κάποτε» 2018 (φωτογραφία εκτυπωμένη επάνω σε KFix)

Ειρήνη Κουκουλέτσου Eirini Koukouletsou Irini Koukouletsou ekouletsou@hotmail.com

Έργο-σελίδα 6 «Μνήμη» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ με σελίδες από το βιβλίο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα», ριζόχαρτο και σχέδιο με σινική μελάνη επάνω σε KFix)

Γεωργία Μπλιάτσου Georgia Bliatsou Georgia Bliatsou gbliatsou@hotmail.com

Έργο-σελίδα 7 «Το χρώμα της μνήμης είναι κόκκινο ή μαύρο; Χωρίς την μνήμη τι θα είμαι;» 2018 (μικτή τεχνική: ζωγραφική με ακρυλικά και κλωστές επάνω σε χαρτί)

Δέσποινα Πανταζή Despoina Pantazi Despoina Pantazi despoina-pantazi@hotmail.com

Έργο-σελίδα 8 «Σιωπή» 2018 (ζωγραφική με μολύβι και μελάνια επάνω σε KFix)

Δημήτρης Τρακαδάς

Έργο-σελίδα 9 «..........» 2019 (...............επάνω σε KFix)

Ελισάβετ Κεχαγιά Ελισάβετ Κεχαγιά Elisabet Kehagia elkechagia@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 10 «Children of Lidice» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ και ζωγραφική με παστέλ, κάρβουνο, spray επάνω σε KFix)

Ευστάθιος Φώτης STATHIS FOTIS Stathis Fotis sfotis14@gmail.com

Έργο-σελίδα 11 «Δίκτυο Μνήμης» 2018 (ψηφιακή ζωγραφική και εκτύπωση επάνω σε KFix)

Σέντη Χανιαδάκη Σέντη Χανιαδάκη Sendi Haniadaki sentyhan@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 12 «Χιλιάδες Πρόσωπα Γύρω Μου» 2018 (σχέδιο με μαρκαδόρο επάνω σε KFix)

Κωνσταντίνος Αγγέλου Konstantinos Angelou Konstantinos Angelou con.angelou@gmail.com

Έργο-σελίδα 13 «Η ατίθαση εμπειρία του ειδικού» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ με καπλαμά και ζωγραφική με ακρυλικά, κάρβουνο επάνω σε KFix)

Ειρήνη Βαζούκου Irini Vazoukou Irini Vazoukou vazoukou@gmail.com

Έργο-σελίδα 14 «The bar code» 2018 (ζωγραφική με ακρυλικά επάνω σε μουσαμά)

Λυδία Μαργαρώνη Lydia Margaroni Lydia Margaroni lydia@margaronis.com

Έργο-σελίδα 15 «Ανάγνωση» 2018 (ζωγραφική με μολύβι και μελάνη επάνω σε KFix)

Κερασιά Τουλιάτου Κερασιά Τουλιάτου Kerasia Touliatou info@kerassiatouliatou.gr

Έργο-σελίδα 16 «.....» 2019 (... επάνω σε KFix)

Μαρία Αντωνάτου Maria Andonatou Maria Antonatou andonatou@gmail.com

Έργο-σελίδα 17 «Χωρίς τίτλο» 2018 (κολάζ με νομίσματα-κέρματα επάνω σε KFix)

Ανδρέας Γαβριλιάδης Andreas Gavriliadis Andreas Gavriliadis andreascosmos@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 18 «MemorLies» 2018 (ζωγραφική με ακρυλικά επάνω σε KFix)

Σπύρος Κόικας spyros koikas Spyros Koikas s.koikas9@gmail.com

Έργο-σελίδα 19 «Διαδρομές» 2018 (σχέδιο με μολύβι επάνω σε KFix)

Κωνσταντίνος Σταμούλης Konstantinos Stamoulis Konstantinos Stamoulis kon.stam8@gmail.com

Έργο-σελίδα 20 «Συνειρμοί και ακολουθίες» 2013 (ψηφιακή ζωγραφική και εκτύπωση επάνω σε KFix)

Μαρία Δουκάκη ΜΑΡΙΑ ΔΟΥΚΑΚΗ Maria Doukaki douk@otenet.gr

Έργο-σελίδα 21 «Δρόμοι προς τα μυστικά μου» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ με εκτυπωμένα κομμάτια χαρτιού και χρωματιστά μολύβια επάνω σε ριζόχαρτο)

Πέτρος Γεωργαρίου Petros Georgariou Petros Georgariou petrosgeorgariou@gmail.com

Έργο-σελίδα 22 «Μνήμη» 2018 (φωτογραφία εκτυπωμένη επάνω σε χαρτί)

Άννα Πιάτου Anna Piatou Anna Piatou annapiatou@yahoo.com

Έργο-σελίδα 23 «Εξορία ΙΙ» 2017 (μικτή τεχνική: κολάζ με φωτογραφία, πλαστική διαφάνεια, φωτοτυπημένα χαρτιά επάνω σε KFix)

Θαλασσινή Δούμα Thalassini Douma Thalassini Douma mail@thalassini.gr

Έργο-σελίδα 24 «Exodus» 2018 (ψηφιακή φωτογραφία και εκτύπωση επάνω σε KFix)

Διαμαντής Σταγγίδης Diamantis Stagidis Diamandis Stagidis stagidis@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 25 «Poverty and purity?» 2019 (ζωγραφική με ακρυλικά επάνω σε χαρτί)

Γιώργος Χουρχούλης Giorgos Hourhoulis Giorgos Hourhoulis g.hurhulis@yahoo.com

Έργο-σελίδα 26 «Αναμένουσα Λήδα» 2019 (φωτογραφία γλυπτού έργου εκτυπωμένη επάνω σε KFix)

Γιάννα Αλεξοπούλου Γιαννα Αλεξοπουλου Gianna Alexopoulou galexopulu@gmail.com

Έργο-σελίδα 27 «Χωρίς ελπίδα» 2018 (σχέδιο με στυλό επάνω σε KFix)

Άννα-Μαρία Χατζηστεφάνου Anna Maria Hadjistephanou Anna Maria Hadjistephanou alinda@otenet.gr

Έργο-σελίδα 28 «Εκλάμψεις Μνήμης» 2018 (ψηφιακή φωτογραφική σύνθεση εκτυπωμένη επάνω σε KFix)

Ιωάννα Χριστάκου ___ Ioanna Christakou xristakouj@gmail.com

Έργο-σελίδα 29 «Μετανάστης της ψυχής» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ και ζωγραφική με πενάκι επάνω σε χαρτί)

Ρένα Αβαγιανού Rena Avayianou Rena Avayianou rena@avayianou.gr

Έργο-σελίδα 30 «Μνήμη» 2018 (μικτή τεχνική: ζωγραφική με ξηροπαστέλ επάνω σε χαρτί)

Μαρία Λιάκου Maria Liakou Maria Liakou marialiakou@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 31 «Αναμνήσεις των παιδικών χρόνων» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ και ζωγραφική με λαδοπαστέλ επάνω σε KFix)

Αθηνά Χατζή Athina Hatzi Athina Hadzi athihatzi@gmail.com

Έργο-σελίδα 32 «Μνήμες Φιγούρες» 2018 (μικτή τεχνική: κολάζ με σελίδες βιβλίου και ζωγραφισμένα χαρτιά με χρωματιστά μελάνια επάνω σε KFix)

Τζίμης Ευθυμίου τζιμης ευθυμιου Tzimis Eythimiou katehaki54@yahoo.gr

Έργο-σελίδα 33 «................» 2019 (............... επάνω σε KFix)

ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΧΡΟΝΙΚΑ

Επιμέλεια: Αθηνά Σφαιροπούλου, Γραφιστικά: Ευτυχία Τζανετουλάκου

Στο βάθος του Ορίζοντα

Ορίζοντας Γεγονότων

1. ουσ. (Αστρον.) Η νοητή γραμμή γύρω από μια μαύρη τρύπα, πέρα από την οποία η βαρύτητα γίνεται τόσο ισχυρή που τίποτα δεν μπορεί να διαφύγει. # (Κβαντ. Φυσ.) Το σημείο στο οποίο η διαστολή του χρόνου είναι τόσο μεγάλη που τα πάντα συμβαίνουν ταυτόχρονα.

2. ουσ. (Πολιτισμ.) Μια πρωτοβουλία ανθρώπων από το χώρο του πολιτισμού και της εκπαίδευσης με αντικείμενο τη διάχυση της τέχνης στην καθημερινή ζωή, αλλά και την έρευνα πάνω στις αντιφάσεις της μεταβατικής εποχής που ζούμε. # (Κοινων.)Μια διαρκώς διευρυνόμενη παρέα περισσοτέρων των 300 εικαστικών, φωτογράφων, αρχιτεκτόνων, γλυπτών, λογοτεχνών, μουσικών και πολλών άλλων. #(Νομ.) Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία που ιδρύθηκε το 2007 στην Ηλεία, με πολιτιστικές δράσεις σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.# (!) Πολυχώρος Τέχνης στην Αθήνα, στην οδό Κατεχάκη 54, Κεραμεικού 88.

Event Horizon

1.n. (Astronomy). A notional boundary around a black hole beyond which no light or other radiation can escape. # (Quantum Physics) The point where time dilates so much that everything happens simultaneously.

2.n. (Culture). An initiative instigated by people coming from the areas of culture and education whose objectives are to disperse art in the everyday life, and look into the contradictions resulting from the transitional era we are going through. # (Societal) A group of people, constantly expanding, consisting of more than 300 visual artists, photographers, architects, sculptors, writers, musicians and others. # (Legal) Non-profit Civic Organization founded in 2007 at Ilia that has organized many projects in Greece and abroad. # (!) Cultural and Art center at 88 Keramikou, Athens.

http://blog.orizontasgegonoton.gr/

ΕΓΚΑΙΝΙΑ στην ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ

δελτίο κήπου

Ἡ Ἀναγεννήσῃ τοῦ Χάους στις 21 Ἰουνίου 2011

(παγκόσμια ἡμέρα μουσικῆς)!

Ὁ Ὁρίζοντας, ἡ τρύπια βάρκα ἀπό τὴν ὁποία γαντζωθήκαμε,

μετὰ τὸ ναυάγιο τῆς σύγχρονης τέχνης,

τῶρα, κυκλοφορεῖ καὶ σὲ κτήριο!!!

Τὴν μεγαλύτερη μέρα τοῦ χρόνου, θὰ λάβει χώρα

τὸ μεγαλύτερο πολιτιστικὸ γεγονὸς τῆς χρονιᾶς,

ὑποκειμενικᾶ μιλώντας πάντα.

Ὁ Ὁρίζοντας, ἐγκαινιάζει τὸ νέο του μέγαρο,

κατᾶ τὸ ἥμισι (τὸν ἕναν ὅροφο)

καὶ διοργανώνει ἀλησμόνητο πάρτι, με ζωντανὴ μουσικὴ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΟΡΙΖΟΝΤΑ

Πόσες φορές θέλουμε να το βγάλουμε απλά από μέσα μας... Πόσες φορές μια ασήμαντη ιστορία.... λεπτομέρεια της καθημερινότητάς μας, μπορεί να αφορά τους πάντες... Μήπως, κάθε έργο μας δεν είναι παρά το ορατό εξώφυλλο ενός αόρατου βιβλίου; Η ιστορία που αφηγείται καθένας μας, από το προσωπικό ως το δημόσιο, από το παρελθόν και το μέλλον που ανακατεύονται μαγικά μέσα στη στιγμή που περνάει... που περνά... να, μόλις πέρασε...

Το αποτέλεσμα της φαντασίας και της πράξης, δύο διαδρομές διαφορετικές που με ένα μαγικό τρόπο γίνονται μία.

Οι προσωπικές ιστορίες του καθένα όπως πλέκονται και δημιουργούν υλικό Ιστορίας...

Η καλλιτεχνική διαδρομή μιας παρέας με περιεχόμενο όλες τις προσωπικές, ένα σύνολο μεγαλύτερο απ' το άθροισμα...

Όλα αυτά αρθρώνουν το fractal μιας ατομικής συλλογικότητας ή ίσως μιας συλλογικής ατομικότητας.

«Αξίζει να υπάρχουμε για να συναντιόμαστε» Γ. Ρίτσος

Πώς μια καλύβα στο πουθενά καταλήγει δίκτυο στο παντού; Πώς μια κραυγή διαμαρτυρίας γίνεται καραβάνι; Πώς ένα ερείπιο γίνεται μικρό παλάτι, σε χρόνο ονείρου; Πώς φτιάχνεις, κυριολεκτικά, μια υπεραστική μη κερδοσκοπική εταιρία γεγονότων; Πώς κρατάς ανοιχτό το σταυροδρόμι 5...10...15 χρόνια; Πώς ο λόγος γίνεται τόπος; Πώς γίνεται και γίνεται, χωρίς χρήματα, φήμη, ιδεολογικά κολλάρα ή όποια άλλης μορφής ματαιοδοξία; Πώς η τέχνη γίνεται παράθυρο; Πόσο απέχει ο ορίζοντας από εδώ που στεκόμαστε; Τι κάνουμε όταν το Μέλλον έχει ήδη περάσει;

Τοπία- ου-Τοπίες

ΣΧΕΔΙΟ ΠΟΛΗΣ

Πώς γεννάται το κριτήριο;

«Διά της τριβής, εξ’ αίφνης»

Πλάτων.

Σχέδιο πόλης: τεχνοκρατική οριοθέτηση των συνόρων του άστεως ή πλήρωση του κενού με φαντασιακούς μηχανισμούς;

Η πόρτα παλιά και σιδερένια, τα βήματα στη σκάλα «αγγελιοφόρος» αναμνήσεων.

Ο χώρος του εφήμερου πυκνώνει ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην αιωνιότητα.

Η συνοχή της μνήμης συναντά το δυνητικά πραγματώσιμο, με τη μορφή ποιητικού οράματος. Ένα όραμα που θεωρεί τη δυναμική της αντίληψης ως τον φορέα της έκφρασης. Μία έκθεση όπου οι φραγμοί και οι αντιληπτικοί μηχανικοί που τους συνθέτουν επιτρέπουν την απλή μετακίνηση από τη φυσική στη μεταφυσική. Και δημιουργεί αναρωτώμενη.

Αν το Σχέδιο Πόλης είναι ένας τρόπος να εγκλειστούν τα φαινόμενα της πόλης μέσα σε ένα στενό ορίζοντα κάτω από το πρίσμα συγκεκριμένων πολιτικών, μπορεί η καινοτομία, η καλλιτεχνική δημιουργία και η αυτενέργεια να ορίσουν ένα νέο βιωματικό επίπεδο στην πόλη και μέσα από αυτό να συναντηθούν και με την οικονομική ανάπτυξη; Η ιστορική εμπειρία τουλάχιστον δείχνει πως ναι. Απομένει η προσωπική ιστορία του καθενός μας να συναινέσει, στο σημείο ακριβώς που διασταυρώνεται με την Ιστορία.

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΝΟΩΝΤΑΣ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΑ ΤΟΝ ΘΗΣΑΥΡΟ

Διερευνώντας τα κοινά -ή μη- αγαθά στο αστικό περιβάλλον και προσπαθώντας να ορίσουμε ποιά είναι αυτά που παίζουν κάποιο ρόλο (ποιό;) στη ζωή της πόλης μας, εξορμούμε για περισυλλογή έξω από το σπίτι του Ορίζοντα Γεγονότων.

Θέλουμε να φτιάξουμε το χάρτη του Κεραμεικού;

Θέλουμε να δείξουμε τι συμβαίνει στην περιοχή ή τι την καθορίζει;

Θέλουμε να ορίσουμε κι εμείς οι ίδιοι τις δικές μας διαδρομές και στάσεις;

Θέλουμε να χαρτογραφήσουμε το νησί εντός της πόλης;

…..αυτή η βόλτα μοιάζει σαν κάλεσμα για κυνήγι θησαυρού.

Μήπως ο θησαυρός είναι μπροστά στα μάτια μας και θα τον βρούμε αμέσως;

Μήπως δεν υπάρχει κανένας θησαυρός, μας κορόιδεψαν και μας έβγαλαν από το σπίτι μας άσκοπα;

Μήπως αυτά που εμείς θεωρούμε θησαυρό είναι σκουπίδια για άλλους;

Κι αν δεν συναντήσουμε τον παθιασμένο έρωτα αλλά τον πληρωμένο, πώς θα μπορέσουμε αυτό να το ορίσουμε ως κοινό αγαθό; Είναι;

ΟΥΤΟΠΙΑ

ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ ΕΚΘΕΣΗ

«Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι ἡ χαμέρπεια… Σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι το σεσημασμένον δέρας τῆς ὑπάρξεώς μας».

Ανδρέας Εμπειρίκος

Σκοπός μας είναι η υπέρβαση των αντιφάσεων της μεταβατικής εποχής που ζούμε. Σκοπός μας είναι η φαντασία να φιλήσει το σώμα της πραγματικότητας παντού, όσο επιτρέπει το χιούμορ. Σκοπός της ζωής μας να ονειρευόμαστε.

Ο Ορίζοντας Γεγονότων είναι (είναι;) μία οριζόντια ουτοπία, η οποία ανακατεύει ζωή, τέχνη και ανθρώπους.

ΕΡΩΤΟΠΙΑ

Μια περιπλάνηση στον τόπο, ή την ουτοπία του Έρωτα, σε μια διαρκή επιδίωξη του ιδανικού. Η στιγμή που η ερωτική επιθυμία παίρνει σάρκα και οστά και το σώμα γίνεται χώρα υποδοχής του άχρονου. Μια αιώρηση μεταξύ φαντασίωσης και πραγματικότητας που επαναλαμβάνεται αέναα. Μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας.

Το κρυμμένο Υ.γ. της....

ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Μια ματιά από την πλευρά του παρόντος στο μέλλον, όπως αντικατοπτριζόταν πάνω στο παρελθόν. Σε χρόνους ονείρου. Μια μελέτη δυνητικότητας πάνω στον χάρτη-κόσμο.... Πώς ανακλάται η Ουτοπία στο Σχεδιασμό; Σχεδιάζεται η Ευτυχία; Πολιτικά οράματα, θρησκευτικές εμπειρίες, ιδεολογικές προβολές. Σχέδια ανεφάρμοστης Αρχιτεκτονικής... Χαμένες συνιστώσες που μπολιάζουν το συλλογικό ασυνείδητο με αφηγήσεις πλάνης, ψευδαίσθησης, έμπνευσης, συσκότισης νοήματος ή και νέες φωτεινές νοηματοδοτήσεις για την υπαρξιακή περιπέτεια...

Ζούμε σε μια εποχή που η Φαντασία επεκτείνει σταδιακά τα χωρικά της ύδατα, όχι πάντα με τον ιδανικό τρόπο. Οι Ουτοπίες του χτες γίνονται οι Ουτοπίες του σήμερα, μετατρέποντας τον κόσμο μας σε μια σειρά από επάλληλες Ντίσνεϋλαντ σε οξύμωρο οργασμό συνύπαρξης. Η Ντίσνεϋλαντ των νεοφιλελεύθερων με τη Ντίσνεϋλαντ των μετακομμουνιστών. Αντίσταση, μακί, ναζί και cyborgs συγχρόνως. Το παρελθόν σε επανεκτέλεση. Ξανθόπουλος με Κωνσταντάρα, Καλογήρου, Στέλλα, Αγγελόπουλο και Στάθη Ψάλτη στην ίδια ταινία. Η 7η Σφραγίδα / απ' το τέλος ή απ' την αρχή. Την ίδια στιγμή ζούμε στην αυλή του Ονείρου που κατασκεύασαν για εμάς βαρυστομαχιασμένες συνειδήσεις, ονειρευόμενοι ωστόσο πως ονειρευόμαστε (χωρίς αυτό κατά βάθος να αποκλείεται). Εντός του Ονείρου μπορείς, ενδεχομένως, να βρεις τα οικοδομικά υλικά της Άλλης Πόλης ή μήπως εντός της Άλλης Πόλης μπορείς να βρεις τα οικοδομικά υλικά του Ονείρου;

ΑΟΡΑΤΑ ΝΗΣΙΑ

Μέχρι ο λόγος να γίνει τόπος….

Ποιά είναι τα αόρατα νησιά; Οι αθέατες όψεις του πραγματικού, οι αθέατες όψεις των άλλων, των εαυτών μας, αλλά και οι αθέατες όψεις του χρόνου που άλλοτε τις σκεπάζει και άλλοτε τις αποκαλύπτει με την πάχνη του.

Εν δυνάμει όλοι είμαστε «αόρατα νησιά» και μαζί οτιδήποτε δεν είναι ορατό, μέχρι να βρεθεί κάποιο βλέμμα που μπορεί να το δει.

Ίσως το θέμα να ΄ναι τελικά ο τρόπος με τον οποίο μας αποκαλύπτονται οι αθέατες όψεις, ή μάς αποκαλύπτουν...

Στρέφοντας το βλέμμα της ψυχής στα πράγματα.

Αποκαλύπτοντας την ουσία, η οποία πολλές φορές συσκοτίζεται σκόπιμα, ιδίως στην περίεργη αυτή εποχή…

Επιζητώντας ένα βλέμμα «ανάμεσα από τις γραμμές», μια υπόθεση που σχετίζεται με την τέχνη, αλλά όχι μόνο...

ΤΟ ΕΞΟΧΙΚΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΤΟΠΙΑ

Απ’ την οικονομία στην «εικονομία»

Τι είναι πραγματικά δικό μας και τι έχουμε πραγματικά ανάγκη; Τι είναι εν τέλει το πραγματικό σε σχέση με το φαντασιακό; Ποια είναι η θέση της ουτοπίας και της τέχνης στη ζωή μας; Είτε πρόσφυγας, είτε άνεργος, είτε νέος ή ηλικιωμένος, οι προβληματισμοί αυτοί υπάρχουν με άλλη ένταση και μορφή. Μέσα σε περιβάλλον κρίσης, όλοι μας, και ξεχωριστά ο καθένας, βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα, στριμωγμένοι, χωρίς τη θέλησή μας, στο ρόλο του θεατή χωρίς δυνατότητα συμμετοχής. Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να φανταστεί ή και να μπει στη διαδικασία να υλοποιήσει τη φαντασία του, θέτοντας στόχους και προορισμούς; Όπως ένα εξοχικό στην Ουτοπία; Ίσως η τέχνη να έχει το κλειδί.. Ποιο θα μπορούσε να είναι το εξοχικό μας στην ουτοπία; Αναρωτηθήκαμε τι είναι η κατοικία, δηλαδή το σπιτικό μας. Τι μένει δηλαδή αν αφαιρέσουμε από ένα σπίτι τους τοίχους, τις κολώνες, την οροφή, το δάπεδο, τα έπιπλα; Μια μνήμη από το παρελθόν ή ίσως και από το μέλλον;

Χρόνο-ά-χρονο

ΕΡΩΤΑΣ Ή ΤΙΠΟΤΑ

Ερωτηματολόγιο

Μπορεί η αφέλεια να κινήσει την Ιστορία;

1. Οχι. Αυτή είναι δουλειά αποκλειστικά για τους τεχνικούς της εξουσίας.

2. Αρκεί.

3. Πρέπει.

4. Θα 'πρεπε.

5. Ενδιαφέρουσα ερώτηση.

Define: ΟΥΣΤ! Πρόκειται για:

1. Χυδαία λαϊκή φράση εκτόνωσης.

2. Πολιτικό μήνυμα με πολλαπλές προσλαμβάνουσες.

3. Ορόσημο της σκυλίσιας διαλέκτου.

4. Σειρά εντομοκτόνων, καθαριστικών κ.α.

5. Κωδικοποιημένο μήνυμα (αρκτικόλεξο) μετά / post - modern υπέρβασης.

Αν η δράση αντικαθιστά τα δάκρυα, τα δακρυγόνα τι αντικαθιστούν;

1. Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

2. Την αντιστροφή της αντιστροφής.

3. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

4. Την καλή παρέα.

5. Το φάντασμα της ελευθερίας.

If action replaces tears, what does teargas replace?

1. Don’t know/Don’t want to answer

2. The reversal of reversal.

3. The Stockholm Syndrome

4. Good company.

5. The ghost of liberty/freedom.

Έρωτας ή τίποτα; Σκεφτείτε την άποψή σας.

Υ-Γ/ ΕΡΩΤΙΣΜΟΣ

Ο Ερωτισμός είναι ίσως ο μόνος -ισμός από τον οποίο δεν απειλούμαστε. Όλοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων και των σε-ισμός, καταποντ-ισμός, είτε αναφέρονται στην πολιτική, την οικονομία ή τη θρησκεία, συνήθως είναι τοξικοί. Μεταθέτουν στη θέση του βίου, την βία και στη θέση της γενετήσιας συνεργασίας, τον ανταγωνισμό της επιβίωσης. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε γύρω μας...

… το νεοσύστατο «Υπουργείο Αθωότητας» ψάχνει να ανακαλύψει εκείνο το Υστερόγραφο που συνοδεύει την ύπαρξη, την αναπαραγωγή της ζωής και την παραγωγή των αισθητικών αξιών ή προσπαθεί να επαναφέρει το Νιτσεϊκό ερώτημα αν, τελικά, «Η Ομορφιά θα σώσει τον Κόσμο ή κατ’ άλλους η Αγάπη».

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ – ΤΩ ΑΓΝΩΣΤΩ ΘΕΩ

Ποια θα ήταν η Θρησκευτική Τέχνη του σήμερα και ποια θα ήταν στο μέλλον; Πώς θα μπορούσε να αποδοθεί η γοητεία του Επέκεινα όσο και η ανάγκη για Φόβο και Ελπίδα; Ποια εικόνα θα μπορούσε ν’ αποδώσει το Θαύμα και με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε κι εμείς να το αναπαράγουμε;

ΣΩΜΑ ΙΑΜΑ

Το σώμα ως δοχείο που μας κουβαλά, ο χώρος που κατοικούν τα αισθήματα και οι ανθρώπινες σκέψεις. Το σώμα ως σκεύος φύλαξης επιθυμιών και ονείρων, οίκος του εαυτού και του είναι. Αν το παρελθόν βρίσκεται και αυτό μέσα στο σώμα, ως μόνη αλήθεια που έχουμε ζήσει, το παρόν βρίσκεται στην επιφάνειά του, με κάθε στιγμή πόνου καταγραμμένη επάνω της για να μας προειδοποιεί για τα ερχόμενα.

Κι αν είναι για καλό μας που τα άσχημα είναι όσα ξεχνάμε πρώτα, στο σώμα μας βρίσκεται και το ίαμα. Σ’αυτό είναι που έχουν εγγραφεί όλες οι αγάπες κι οι καλοσύνες που εισπράξαμε, ώστε μ’ αυτό το σώμα- βίωμα, να συνεχίζουμε τη διαδρομή μας στον κόσμο. Αναζητώντας μέχρι τέλους την αθανασία. H τέχνη εκπροσωπεί, συμβολίζει, αποτελεί, αυτό ακριβώς το κομμάτι της αθανασίας μέσα μας κι εκεί βρίσκεται για εμάς όλο το μυστικό της θεραπευτικής αξίας της τέχνης και της καλλιτεχνικής δράσης.

ΛΕΥΚΗ ΕΚΘΕΣΗ

Το λευκό - δαντέλα, το λευκό - αφαίρεση, το λευκό - μάρμαρο, αφρός, φως, διαγραφή, σώμα, σύννεφο... Επίσης κελί, αμνησία, ανακωχή… Το λευκό μπορεί ίσως να μας προσφέρει μια χρήσιμη αισθητική - μορφολογική πρόταση γι’ αυτή την εποχή. Μία εξ αρχής διαπραγμάτευση με το πραγματικό από μια αφετηρία tabula raza.

Ένα σχέδιο που αυτοσχεδιάζεται, μια πρόσκληση να γίνουμε εκ νέου νέοι απελευθερώνοντας τον χρόνο από τη βαρύτητα. Σαν μια αιώρηση στο φως...

ΜΠΟΥΓΑΔΕΣ

Ο Ορίζοντας Γεγονότων βάζει ...μπουγάδα! Καλό για να ξεπλύνουμε το βλέμμα μας, να καθαρίσουμε τη συνείδηση, να ξανασυναντηθούμε με τα χρώματα και να πούμε ένα αντίο στις ψευδαισθήσεις, αν είναι βεβαίως να περάσουμε στο όνειρο και όχι στον νευρωτικό ρεαλισμό…

Μπουγάδες: Βγάζουμε τα άπλυτα μας στη φόρα. Με μια έκθεση αφιέρωμα στην καθαρ(ι)ότητα, που αναζητεί την εικαστική αξία μιας καθημερινής χειρονομίας, μια ταπεινή τελετουργία που μπορεί και να αγγίζει την ποίηση…

Μπουγάδες: Πουλιά που απλώνουν τα φτερά τους στον ουρανό. Μορφές που χορεύουν στον άνεμο ή κάνουν τις ταράτσες να μοιάζουν με ιδιόμορφα ιστιοφόρα. Μια δημόσια στιγμή του ιδιωτικού, ένας εορταστικός σημαιοστολισμός για την καθημερινή ανανέωση. Λατρευτικά σημαιάκια ευχών. Αναπάντεχες πινελιές, δείγματα εφήμερης ή μη, κατοίκησης στο χώρο, στο χρόνο, ρούχα ξεβρασμένα στη Μεσόγειο...

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΨΑΡΙΑ

''the fish don't talk but the fish know everything''

Τα ψάρια αλήθεια δεν μιλάνε; Τα ψάρια ζουν και εξελίσσονται εκατομμύρια χρόνια τώρα. Τα ψάρια κατά Δαρβίνο είναι οι προγονοί μας. Τα ψάρια είναι ΙΧΘΥΣ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ). Τα ψάρια πολλαπλασιάζονται όταν θέλει να φάει ο λαός. Φάτε μάτια ψάρια. Μην ψαρώνεις. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Τα νεκρά ψάρια μόνο πάνε με το ρεύμα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, αλλά τα πολλά ψάρια τρώνε το μεγάλο... κλπ... κλπ....

Αφού έχουμε μιλήσει για τόσα ως τώρα και αφού, κατά τη θεωρία της Εξέλιξης, προερχόμαστε από τα ψάρια, είναι υπαρκτή η πιθανότητα να μοιάσει κάποιος στον μακρινό του πρόγονο 30.000 γενιές πριν και να μη μιλά. Κάποιος άλλος ίσως θα μιλά τότε για λογαριασμό του...

Τα ψάρια ζουν στη θάλασσα, στους ποταμούς, στις λίμνες. Μερικές φορές πετάν στον αέρα. Αγαπούν το φως ή ζουν και δρουν στα βάθη των ωκεανών στο απόλυτο σκοτάδι. Δεν ζουν –συνήθως - στη στεριά. Μερικά δεν έχουν λέπια, άλλα έχουν, είναι πλατιά ή μακρόστενα, έχουν φτερά, πτερύγια ή κεραίες που καταλήγουν σε μάτια. Ανάμεσά τους ζουν και τα μαλάκια. Έχουν μεγάλα δόντια και μικρό εγκέφαλο ή έχουν μικρά δόντια και καθόλου εγκέφαλο. Μερικά είναι αρπακτικά, άλλα χορτοφάγα. Κάποτε ζουν μέσα σε ενυδρεία. Ξέρουν κολύμπι και έχουν το προνόμιο να φιλτράρουν τον αέρα του νερού αλλά δεν μπορούν να ζήσουν σε περιβάλλον αέρα. Τα ψάρια τα τρώει η γάτα αλλά και οι άνθρωποι. Τρώγονται ψητά, τηγανητά, βραστά και ψαρόσουπα. Τρώγονται σούσι γιαπωνέζικο και σούσι ελληνικό (γαύρος μαρινάτος) ή παστά. Τρώγονται στις νηστείες, στις 25 Μαρτίου και των Βαΐων. Ζουν ελεύθερα και τώρα τελευταία σε ιχθυοτροφεία. Μερικές φορές προστατεύονται από τις οικολογικές οργανώσεις προκειμένου να μπορούν να τα τρώνε και οι επόμενες γενιές. Τα ψάρια είναι ευλογημένα. Τα μεγαλύτερα έχουν φιλοξενήσει στη μεγάλη κοιλιά τους προφήτες που αργότερα απελευθερώθηκαν αλλά και τον Πινόκιο. Τα μικρότερα τρώγονται με προσοχή για να μην καθίσουν τα κόκαλα στον λαιμό, αν και μερικές φορές οι άνθρωποι ταΐζονται ψαροκόκκαλα. Αν δεις ψάρι στον ύπνο σου είναι λαχτάρα.

Γενικά μπορούμε να μάθουμε πολλά από τα ψάρια, αλλά δεν μπορούμε να μάθουμε τίποτα στα ψάρια.

Μια και δεν μιλάμε όλοι όσο πρέπει αλλά ούτε και όπως πρέπει, αυτή την ψαρωμένη εποχή... ε, ας μιλήσουμε λοιπόν για ψάρια...

Τέχνη – Μη-τέχνη

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΕΧΝΗ

Είναι αυτό Τέχνη; Είναι ο «Γέρος με το Τσιμπούκι» μια κορυφαία στιγμή της Τέχνης; Είναι η Τζοκόντα Του Φτωχού; Τι είναι τελικά Τέχνη; Είναι μια θολή εικόνα με αλλόγλωσσο τίτλο; Είναι η τέχνη που κάνουμε μια προσπάθεια συμφιλίωσης με την υψηλή τέχνη που γνωρίσαμε, με το περιβάλλον μας, την εποχή μας, τη χώρα μας, τις ιδέες που διακινούνται, τον κολλητό μας, τις επιθυμίες μας; Έχει η τέχνη θεραπευτικές ιδιότητες; Είναι η τέχνη αγοραίο προϊόν; Kαι εάν ναι, οι ιδιότητες αυτές θεραπεύουν και τον πελάτη; Τουλάχιστον θεραπεύουν χωρίς πολλά έξοδα τον δημιουργό;

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΕΧΝΗ ΙΙΙ

Αναζητώντας μιαν ενοποιητική Θεωρία των Πάντων που θα γεφύρωνε την Τέχνη με την τέχνη, ή άλλως πως, το Σκρίνιο των Μπιμπελό με τον Αφρό των Μπιενάλε, ίσως ακόμη και τη… Σχετικότητα με την Κβαντομηχανική (!), 40 καλλιτέχνες, επιστήμονες και άνθρωποι, συνομιλούν φωναχτά με τα έργα τους δηλώνοντας ή ερωτώντας: «Είναι Αυτό Τέχνη (;)»

CLEAN ART

Η τέχνη δεν είναι πάντα μνημειώδης. Μπορεί να είναι και εφήμερη. Η τέχνη δεν είναι καθαρή όταν ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό της. Η ίδια η φύση της τέχνης απευθύνεται στον άνθρωπο και κατακτιέται όταν μπορεί να προσφέρει εφόδια για την ύπαρξη. Συμβολικά όσο και έμπρακτα. Μία άσκηση καθαρής τέχνης.

Το έργο τέχνης καλείται να κατέβει στο χαμηλότερο σημείο του κύκλου της κατανάλωσης, στο σκουπίδι που μολύνει ριγμένο ανεύθυνα τη φύση και μαζικά να σπάσει τον κύκλο της ευδαιμονικής αλλοτρίωσης, ενεργοποιώντας δίκτυα επικοινωνίας και συμμετοχής απέναντι στην προστασία του περιβάλλοντος. Συμβολίζει μια πιο προσωπική στάση στα πράγματα αντί για την παραίτηση και την απαξίωση.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Η ενσωμάτωση της ποίησης στο εικαστικό έργο φέρει ίσως κι έναν υπόγειο συμβολισμό, μια πρόθεση για την ενσωμάτωσή της στην πραγματική ζωή. Ζούμε εποχές που ο υλισμός αυξάνει με βίαιους ρυθμούς τον τομέα του, σε βάρος της ποίησης, σε βάρος του φαντασιακού. Ενός φαντασιακού βομβαρδισμένου με φόβους και υποκατάστατα. Αν δεν στραφούμε προς το μέρος της ποίησης, δύσκολα κάποια άλλη τέχνη μπορεί να μας προσφέρει ύλη για την ανασύσταση του προσώπου, του πολιτισμού, της αξιοπρέπειας. Τουλάχιστον σ’ αυτή τη χώρα πάντα έτσι γινόταν ως τώρα. Γιατί ο ποιητικός λόγος είναι το κοφτερό μαχαίρι που μπορεί να ξεφλουδίσει τα νοήματα, η αξίνα που σκάβει το όρυγμα του θησαυρού, το σπίρτο που φωτίζει την παλιά αποθήκη. Δεν είναι συμπλήρωμα βιογραφικού, σχοινί κοινωνικής αναρρίχησης, νάρκη μελαγχολίας. Είναι νάρκη σε αναμονή.

ΕΦΗΜΕΡΗ ΤΕΧΝΗ

Μια άσκηση για την ανάγνωση του Χρόνου στο Πέρασμά του. Για τη φευγαλέα σύλληψη της Συγκίνησης και της Εντύπωσης. Μια άσκηση στη έννοια Διάρκειας του έργου Τέχνης όπως αιωρείται ανάμεσα στο Εφήμερο και το Αέναο. Ένα παιχνίδι γύρω απ την αλληλεπίδραση του έργου με τον θεατή, τους κρυφούς μηχανισμούς της δημιουργίας και της παραγωγής της ανάμνησης. Μια μελέτη επίσης για την αντικειμενική αξία του Έργου, ενώ έχει αφαιρεθεί η υλική του υπόσταση…. Ένα ξεσκέπασμα στον αόρατο συμπαίκτη, το Χρόνο.

Μετά τη λήξη της έκθεσης, οι μνήμες των έργων θα διαχυθούν στο σώμα της πόλης παίζοντας διαλεκτικά με το υπαρκτό και το μη υπάρχον.

(Κατά τον έναστρο ουρανό, μεγάλο μέρος του οποίου δεν υπάρχει εδώ και δισεκατομμύρια έτη, παρά ταύτα, είναι, βλέπεται και επιδρά πάνω μας, ακόμα..).

LAND ART PROJECT

Land Art είναι μια περιοχή αμφισβήτησης στην ιστορία της Τέχνης. Σε απόσταση από την εμπορευματική διαδικασία και ίσως σε ικανή απόσταση από τον εγωισμό του έργου τέχνης και του ίδιου του καλλιτέχνη. Εδώ το έργο καλείται ν’ ακολουθήσει τη Φύση. Να την αναγνώσει και να διδαχτεί από αυτή, μέχρι να επαλειφθεί από το χρόνο και να απορροφηθεί με τη φυσική του μετάλλαξη. Μέσα του αναδιαπραγματεύεται την έννοια του χρόνου, αφού η εφήμερη χειρονομία παίρνει χαρακτηριστικά διάρκειας μέσα από τη συγκινησιακή ένταση του αποτυπώματος που αφήνει αλλά και με τη βοήθεια της τέχνης του αρχείου. Το έργο μπορεί να είναι όχημα κριτικής απέναντι στην καταστροφή του Περιβάλλοντος. Μπορεί ν’ αναδεικνύει τη μνήμη ή τη μυθολογική τελετουργία του τοπίου. Σίγουρα, αναζητά την αρμονία του σύγχρονου ανθρώπου με τη φύση του. Αρμονία που έχει διαταραχτεί. Εκεί έξω, βρίσκονται ακόμα ελεύθερα τα νοήματα. Σημαίνοντας εικαστικά τον τόπο, η Τέχνη της Γης συμβάλλει στη δημιουργία ενός αλλού Χάρτη, φαντασιακού, κι έτσι ουσιαστικά πραγματικού.

Όσο η ίδια η πραγμαΓικότητα.

Τζίμης Ευθυμίου

Χαιρετίζω όσους δεν με χαιρέτισαν φεύγοντας

Χαϊκού: Ωδή θ - στον θάνατο

Δεν μ’ αρέσει να χαιρετώ όταν φεύγω. Απλώς γυρίζω

την πλάτη κι αφήνω την εικόνα πίσω μου. Όπως όσοι

φύγαν για πάντα και δεν μ’ αποχαιρέτησαν. Αθόρυβα.

Μαρία Δουκάκη

Δύο πέτρινες φιγούρες

Πόσο άραγε θ’ αντέξουν οι φιγούρες όρθιες;

Ας μην αντέξουν… η Σύρος «σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι»…

Μαρία Αργυρακοπούλου

Εν - κινήσει – Γέφυρες

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ – ΑΟΡΑΤΑ ΝΗΣΙΑ

…..συνομιλώντας για «το Αόρατο», «το Άλλο» που κατοικεί πίσω από τις σκιές του πραγματικού, κολυμπά ανάμεσα στα σχήματα του αθέατου χρόνου και μετέωρου εαυτού μας, μέσα από τις γραμμές και τα χρώματα. Αναζητώντας τον χαμένο θησαυρό στους χάρτες της ψυχής, σε μονοπάτια και τοπία του συνειδητού και του συλλογικού ασυνείδητου, κρατώντας για πυξίδα: «Αυτό που δεν ξέρω».

Η δράση «φυλάσσεται» στο σώμα των λέξεων του κόκκινου κλειστού ορίου / στενού αχρωμάτιστου περιθωρίου, ενώ περιστρέφεται γύρω από το κέντρο ενός κυκλικού περιγράμματος, γύρω από το οποίο όλοι αναζητούμε τη λυδία λίθο της συνύπαρξης. Ή αλλιώς, ενός ΕΝ-τάξει ή ΕΝ-κινήσει, σοφά χαοτικού σύμπαντος.

ΜΕ ΤΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

Ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας! Το μικρότερο προσωπικό μουσείο που μπορούμε να μεταφέρουμε μόνοι μας.

Απλά πράγματα, όπως μια εμπειρία χρόνου στην τέχνη και μια εμπειρία τέχνης στον χρόνο. Ζούμε ηθελημένα ή μη, σε μια εποχή όπου αξίες, νοήματα, πληθυσμοί, η ίδια η έννοια του χρόνου βρίσκονται σε μετακύλιση, μετατόπιση, χωρίς ξεκάθαρο πάντα προορισμό. Βίαια πολλές φορές και σκηνοθετημένα, όπως συμβαίνει με τους πρόσφυγες. Βιαστικά, κατά πώς συσκευάζεται και διανέμεται η αλήθεια από τους σύγχρονους μηχανισμούς αναπαράστασης.

Το ταξίδι, μια διαδικασία ώσμωσης και αποκάλυψης, σήμερα περισσότερο από ποτέ, έχει νόημα να καθαρογραφεί ξανά. Μέσα από μια διαδικασία βιωματικής τέχνης. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης, μέσα από το προσωπικό του βίωμα, να γίνει σώμα καταγραφής. Τόσο αυτός, όσο και το έργο του και έτσι να προβάλλει τη στάση του απέναντι στις σύγχρονες προκλήσεις. Σωματικά, με ειλικρίνεια. Με πολιτική στάση, όχι ένταξη, στάση..

Εκεί έξω που σέρνεται το αίσθημα του εκτοπισμού, η βαθειά, μέσα κωδικοποίηση αυτής της αναζήτησης. Του τι είναι τελικά πολύτιμο, τι αξίζει, για κάθε θυσία να μεταλαμπαδεύσεις... η μεταφορά του πολύτιμου. Ο εντός τόπος και χρόνος, οι πραγματικοί δημιουργοί...

Με τα εντελώς απαραίτητα

Οι προσφυγικές ροές ανέκαθεν ήταν κομμάτι της ιστορίας του κόσμου.

Στις μέρες μας, όμως, εξελίσσεται η πιο δραματική προσφυγική κρίση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δέντρα ξεριζωμένα οι άνθρωποι που ψάχνουν για μια νέα γη.

Έχεις δει τα μάτια όσων καταφέρνουν να φτάσουν στη νέα «Ιθάκη»;

Mάτια-καθρέφτης.

Πόνος και αξιοπρέπεια.

Και ξέρεις ότι αύριο μπορεί να είσαι εσύ με το βιος σου σε μια βαλίτσα…

Ειρήνη Βαζούκου

Το σώμα μου είναι η αποσκευή μου.

Καλλιόπη Λιαδή

Χωρίς όγκο βάρος διάσταση ..... ερχόμαστε!

Κοσμάς Λιλικάκης

Βαλίτσες που στριμώχνεις μέσα τους τα σχέδια της ζωής σου… ή μήπως τη ζωή σου ολόκληρη; Προσπαθείς να χωρέσεις μέσα τους τα όνειρα σου για το αύριο… ή μήπως τον φόβο σου μήπως το αύριο χαθεί; Βαλίτσες βαριές σαν μολύβι που σε κουβαλούν και τις κουβαλάς και συ. Που τις πας; Που θα σε πάνε;

Μάγδα Μάρα

Οι λέξεις μαζί μου….. αποσκευή απαραίτητη στο ταξίδι-περιπέτεια της ζωής.

Έλλη Μιχαλακέα

O Oνειροχρόνος είναι συνδεδεμένος με τον άνθρωπο, τα ζώα, τα πουλιά και τα ψάρια.
Δεν έχουμε σύνορα.

Η γη είναι το φαγητό μας, ο πολιτισμός μας το πνεύμα και η ταυτότητά μας.

Αναφορές: Αιγαίο, Δελφοί, Πρόσφυγες, Χρονικά Σάμου, Αυτόχθονες Λαοί, Αυστραλοί

Μαρία Σεβαστάκη

Σε αυτό το ταξίδι μου, όχημα έχω την τέχνη.

Να με ενώσει και να με πάει μακριά.

Ειρήνη Χατζημανώλη

Το μαγικό Ψυχόσημο

Το Μαγικό Ψυχόσημο είναι ένα όργανο-φυλακτό, εντελώς απαραίτητο σε κάθε ταξίδι φυσικό ή νοητό. Έχοντας επάνω του χαραγμένα τα σημεία της ψυχής του ταξιδευτή, έχει την ικανότητα να παράγει και να σκορπά στο χωροχρόνο, ανάγλυφα αποτυπώματα, σύμβολα του ανθρώπινου εσωτερικού «θείου». Με αυτόν τον τρόπο, το Μαγικό Ψυχόσημο υποδεικνύει τα σημεία που ορίζουν τις πιθανές επόμενες διαδρομές-πορείες, λειτουργώντας σημειοδοτικά και νοηματοδοτικά ως προς αυτές. Το Μαγικό Ψυχόσημο είναι το απόλυτο διαλογικό εργαλείο-σύμβολο για κάθε ταξιδευτή αφού ταυτίζεται με τη θηλυκή αρχή-μήτρα της ψυχής, που αποτελεί τον γεννήτορα του αρσενικού θετικού ανάγλυφου της απτής υλικής ζωής. Το Μαγικό Ψυχόσημο διώχνει τον φόβο και δείχνει τον Εαυτό. Είναι η πυξίδα των Θέλω και του Είμαι. Τα αποτυπώματα που αφήνει γύρω του είναι ο χάρτης του Εγώ του ταξιδευτή. Ταξίδια που γίνονται χωρίς Μαγικό Ψυχόσημο μοιραία καταλήγουν σε σκοτεινά, τυφλά, στείρα σημεία και ανώφελες για τον ταξιδευτή λοξοδρομήσεις.

Μαρία Αποστολοπούλου

The beginner's mind

Οι έννοιες γίνονται ένα όταν δεν υπάρχει χρόνος

Ειρήνη Αρχοντάκη

Βαλίτσα ψυχών

Με τα εντελώς απαραίτητα ταξιδεύω

μια χορδή ευαίσθητη που ταλαντεύεται στις μνήμες

Να μην ξεχάσω...

Ψυχή στο στόμα δαγκωμένη. Που πάω; Κενό.

Φόβος, πόνος, απελπισία, λυγμοί...

Δίψα για ζωή, επιβίωση, ελπίδες, όνειρα...

Προχωρώ.

Που πάω; Εκεί που μ' έστειλαν.

Ανεπιθύμητος. Ξένος. Άλλος.

Τερατώδη φαντάσματα κρυμμένα στις γωνίες. Προχωρώ.

Αν ξεχάσω θα πάρουν σάρκα...

Σωτήρης Γκουσγκούνης

Εξοστρακισμός

Σε περίπτωση σεισμού, λοιμού ή καταποντισμού τι θα έπαιρνες απαραίτητα μαζί σου… ένας φίλος είχε απαντήσει την ταυτότητα μου…

Πνιγμένη στη χαρτούρα του παραλογισμού του σήμερα, θα πάρω μόνο τα όστρακα του (αυτό;)εξοστρακισμού μου. Για να μου θυμίζουν το ασύμβατο της συλλογικής προσαρμογής.

Κλεισμένα στο βαλιτσάκι της έκτακτης ανάγκης… που τη βλέπω να έρχεται…

Φλώρα Διαμαντή

Ταυτοποίηση δείγματος συναλλαγών και εμπορίου

Πρόσφυγας ο πατέρας μου ήρθε μέσα στην κοιλιά της μητέρας του από τη Μικρά Ασία στο νησί της Λέσβου.

Με το επάγγελμα του υποδηματοποιού έφτιαξε τόσα ζευγάρια παπούτσια που πήγαν παντού στο νησί και μετά χάθηκαν όπως το μαγαζί του που το έκλεισε.

Μετανάστης στην πρωτεύουσα έφτασε, για να σώσει τη γυναίκα του και να σπουδάσει τα παιδιά όπως έπρεπε.

Με τις ιδέες της, τη θέληση και τη βοήθειά της έραψαν οι δυο τους κάμποσες βαλίτσες, ενώνοντας τα κομμάτια από δέρματα πεταμένα στο εργοστάσιο παπουτσιών όπου δούλευε. Λες και συναρμολογούσαν τις στιγμές της ζωής τους για να τη φτιάξουν από την αρχή.

Πώς να μην συνδέσω τον μπαμπά μου με αυτό το ταξίδι;

Με τα παπούτσια που μας μεγάλωσαν και μέσα στο βαλιτσάκι του την ταυτότητά μου, θα κάνω αυτό το ταξίδι μαζί με άλλους που θέλουν να βαδίσουμε δρόμους ως σύγχρονοι ταξιδιώτες που αναζητούμε τον κόσμο μας.

Μαρία Δουκάκη

IDOMENI – On the train tracks…

Θαλασσινή Δούμα

Έτρεξαν να σωθούν.

Πήραν μαζί τα άκρως απαραίτητα:

Το αγέννητο ακόμη παιδί της. Το μουσικό όργανο.

Το βιβλίο ασκήσεων γερμανικών. Το δώρο της κοπέλας του.

Τις τρεις γάτες της.

Τα όνειρά τους, το χαμόγελο.

Την αγάπη τους για την οικογένεια και τη ζωή.

Τη δύναμή τους.

Μιχάλης Δουκουμεντζάκης

Ασυνόδευτη Μνήμη

ILI-ΑΔΑ

Σχεδιάσματα

… τα κουκούλια … τα κουκούλια ξέχασες μάνα …

Μαρίλη Ζαρκάδα

A piece of my self

«ΤΙΠΟΤΑ» πλην ενός κομματιού του εαυτού διαθέσιμο, συνδεδεμένο με τον «άλλον», τον διπλανό, τον απέναντι.

Το κομμάτι του εαυτού που δύναται να περισσεύει, να προσφέρει, να κοινωνεί.

Αυτό ως εντελώς απαραίτητο.

Λέα Καββαδία

ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΗ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ

-ΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ;

-ΤΙ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ;

ΑΝ Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΒΑΖΕ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΛΟΚΥΘΑ,

ΑΝ Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ ΔΕΝ ΖΟΥΣΕ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΕΞΑΝΤΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΚΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ,

ΑΝ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΣΩΖΕ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΝΕΡΑΙΔΑ;

ΤΙ;

ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ ΡΟΛΟΙ ΤΗΣ ΥΠΟΨΙΑΣΜΕΝΗΣ ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ ΣΥΜΠΑΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ;

Ή ΜΗΠΩΣ ΑΝΑΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΝΕΡΑΙΔΑ ΝΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΞΕΚΛΕΙΔΩΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΧΡΥΣΗ ΚΟΛΟΚΥΘΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣ

Δέσποινα Πανταζή

Kύκλος

Είναι περίεργο …

μετά από τόσες διαδρομές, «επαναστάσεις» και ενδοσκοπήσεις …

εκεί ξαναγυρνάω.

Οι πρώτες μου καταγραφές.

Θείες σε δροσερές αυλές στα Μυκονιάτικα, καφές και λόγια ψιθυριστά, βλέμματα καρτερικά,

βιολέτες και κουφέτα.

Ανοίγω τη βαλίτσα όποτε πνίγομαι και νιώθω τη μυρωδιά μιας εποχής με άλλες ποιότητες.

Είναι το οξυγόνο μου.

Εντελώς απαραίτητο.

Μαρία Πάστρα

... Περάσματα

Η ίδια η συνθήκη του ξένου, του πρόσφυγα, του άλλου, από μόνη της φέρει τα ίχνη ενός συμβολικού θανάτου. Για να μπορέσει κάποιος να μεταφέρει τη ζωή του σε ένα ολότελα νέο πλαίσιο χρειάζεται να «ξεριζωθεί». Ωστόσο, μερικές φορές η ίδια η διαδρομή του ταξιδιού σφραγίζεται από την εμπειρία της απώλειας. Τότε, οι αποσκευές που κουβαλάει κανείς μαζί του κρύβουν μέσα τους την πραγματικότητα του θανάτου.

Ηλίας Πούλος

H μάχη

Διάλεξα όμως να τη ζωγραφίσω, για να θυμάμαι γιατί οι άνθρωποι όταν προχωράνε μπροστά, αφήνουν το παρελθόν πίσω.

Αυγή Tοπάκα

Tου διωγμένου

Γυρίζει δώθε κείθε να βρει να φτιάξει την εστία του.

Αυτός που «πετάχτηκε» μέσα απ’ την κουρασμένη βαλίτσα του προγόνου.

Είναι εσύ, ο άνθρωπος.

Γιώργος Χουρχούλης

ΠΡΑΞΗ: ΕΠΤΑ ( ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ) ΕΠΙ ΘΗΒΑΣ

Η περιπλάνηση που μας οδηγεί στην αλήθεια που αναζητούμε μπορεί να σκοτώσει το παρελθόν και την ιστορία μας. Μπορούμε όμως να υπάρξουμε χωρίς αυτή την αναζήτηση ή μπορεί το κενό να γεμίσει με άλλον τρόπο;

Σημαντικά τα ταξίδια ανακαλύψεων της νεότητας αλλά και τα ταξίδια στη διάρκεια της ενήλικης ζωής στα οποία αναζητούμε τον τόπο της ψυχής μας. Κι αν οι ανακαλύψεις είναι μηδαμινές κι αν δεν φτάνουμε στον προορισμό ακριβώς, το ταξίδι είναι η διαδρομή, όλοι το ξέρουμε, είναι οι άνθρωποι που συναντούμε και η ζωή που ζούμε μαζί τους.

Σε μια τέτοια συλλογική διαδρομή με ατομικά κέντρα ως πυρήνες ανθρώπων, γεγονότων και έργων θα προσπαθήσουμε ν’ αφουγκραστούμε τον τόπο και το παρόν μας σε αυτόν. Ερχόμενοι από αλλού και συνευρισκόμενοι με αυτούς που ζουν εδώ, θα περπατήσουμε τη γη ακούγοντας τις ιστορίες που έχουν γραφτεί επάνω της. Θέλοντας ν’ αφήσουμε και το δικό μας πέρασμα ως ίχνος ή ένδειξη πως ανήκουμε κι εμείς εδώ, αναζητούμε τη δική μας αλήθεια.

Ο Ορίζοντας Γεγονότων, μια τέτοια πορεία ύφανσης ανθρώπινων δεσμών (δεσμοί v/s δεσμά), βαδίζει, χαρτογραφεί, ανακαλύπτει, επανα-γράφει μύθους και εμπειρίες μνήμης στο αρχαίο σώμα της πόλης των Θηβών, μέσα από περισσότερο ή λιγότερο εικαστικές χειρονομίες. Με την υποψία ότι η Ιστορία γράφεται από τον καθένα κι ο καθένας μας είναι τόπος της.

Ασπίδα

Χρειαζόμαστε την ασπίδα; Πρέπει να αμυνόμαστε για να προφυλάξουμε τη ζωή μας; Από ποια υλικά είναι καμωμένη η άμυνα και πώς περιμένουμε να μας προφυλάξει. Εμείς τη διαλέξαμε ή μήπως τη φτιάξαμε οι ίδιοι ή μας την έδωσαν ή την βρήκαμε στον δρόμο κατά τύχη; Μπορεί μια «τρύπια» ασπίδα να γίνει η άμυνά μας; Μήπως κάποιος που δεν χρειάζεται μια τέτοια ασπίδα ούτε αναρωτιέται για των άλλων; Η ασπίδα του καθενός φαίνεται με τα μάτια ή μήπως επειδή των περισσότερων είναι εσωτερική, παραπλανεί πως δεν υπάρχει;

Ένα είναι σίγουρο, πως όλοι έχουμε «τις άμυνές μας» για να νικάμε το κακό όταν μας πολιορκεί. Τότε, η τρύπια ασπίδα μου είναι αυτή που δεν χρειάζομαι. Γι’ αυτό θα την αφήσω κρεμασμένη στην πόλη της Θήβας για να ρωτούν όσοι τη δουν «είναι αυτό έργο του άλλου ή μήπως είναι δικό μου;»

Μαρία Δουκάκη

Όραση ή Ενόραση;

Η τυφλότητα δεν είναι αναπηρία. Μπορεί να είναι επιλογή απελπισίας και αυτοτιμωρίας, αλλά να είναι και επιλογή θέσης.

Ο Οιδίποδας της αυτογνωσίας ή οΤειρεσίας της ενόρασης και της γνώσης; Ή μήπως ο Όμηρος ο τυφλός ποιητής, ο καλλιτέχνης; Με ποια μάτια βλέπουμε;

Οι επτά επί Θήβας πόσο τυφλοί αποδείχτηκαν με την απληστία της εξουσίας, ώστε να στραφούν αδελφός εναντίον αδελφού;

«Αν μπορείς να κοιτάξεις, δες! Αν μπορείς να δεις, παρατήρησε! Ζοζέ Σαραμάγκου»

Λυδία Μαργαρώνη

Μνήμη – Λήθη

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ

…το κύμα της φωτιάς δεν φάνηκε να αφήνει ορθό κανένα άλλοθι, καμία δικαιολογία, κανέναν εφησυχασμό, όχι μόνο για την καταστροφή της ζωής, αλλά και του αρχαίου τοπίου, της ιδιαίτερης αίσθησης αυτού του τόπου, που όπως και να ’χει δεν είναι ιδιοκτησία ή κληρονομιά μας αλλά κτήμα όλης της ανθρωπότητας. Και η κοινωνία αυτής της εποχής, αυτής της χώρας, ίσως μείνει στη μνήμη σαν μια κοινωνία ανάξιων κληρονόμων.

Σε μια προσπάθεια να συντηρήσουμε τη μνήμη, ημών των ιδίων πρώτα απ’ όλα, και αν γίνεται να απλώσουμε τον διάλογο…. μια έκθεση «άμεσης δράσης» κάθε εκφραστικού μέσου. Κατάθεσης βιώμάτων μέσα σε ένα εναλλασσόμενο οπτικό πεδίο. Με τη φιλοδοξία η έκθεση να αποτελέσει ένα μικρό, γόνιμο, αντιπλημμυρικό ανάχωμα, ανάμεσα στην Οργή και την Αδιαφορία.

ΤΑ ΚΑΪΚΙΑ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ

Αν η πραγματική Ιστορία του ανθρώπου είναι ο αγώνας του ενάντια στη λήθη, η Σύγχρονη Τέχνη βρίσκεται σε διαρκή ανοιχτό διάλογο με τις πολιτισμικές εγγραφές που υφαίνουν μία παγκόσμια κληρονομιά, ακριβώς όπως υποστηρίζει τις κατακτήσεις του Μέλλοντος. Η έκθεση πραγματεύεται το ζήτημα της «επιβεβλημένης λήθης» μέσα από την παράλογη καταστροφή των ξύλινων σκαφών στην Ελλάδα με αφορμή τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που συμβαίνει εδώ και τρεις δεκαετίες χωρίς καμία μέριμνα για τη διάσωση μιας «θαλασσινής αρχιτεκτονικής» όπου η τέχνη συμβιώνει με την εργασία και τη ζωή.Στα νεώτερα χρόνια οι Σκούνες, τα Περάματα, τα Τρεχαντήρια, τα Καΐκια, τα Μπρίκια, οι Γολέτες κ.ά. ήταν μέρος της ζωής των θαλασσινών και μέρος της ελληνικής παράδοσης και της παγκόσμιας κληρονομιάς. Τα εναπομείναντα αλιευτικά είναι σημαντικό μέρος της μακραίωνης ναυτικής Ιστορίας και ενός τρόπου ζωής, που τείνει να εξαφανιστεί με τρόπο μη αναστρέψιμο…

Στοχεύοντας την ενεργοποίηση, ευαισθητοποίηση και διάσωση των μικρών αλιευτικών, η έκθεση δεσμεύεται να ταξιδεύει μέχρι να εκπληρωθεί ο σκοπός της, μέχρι τα παραδοσιακά μας σκάφη να μπορούν ξανά να συνεχίσουν το ταξίδι τους, θυμίζοντας ότι οι αγώνες κερδίζονται όταν τη θέση της απογοήτευσης καταλαμβάνει η πεποίθηση ότι η τέχνη και ο πολιτικός της χαρακτήρας μπορεί να αποτελέσει κινητήριο δύναμη αλλαγής της κοινωνίας μας προς το καλύτερο.

Μα είναι η ομορφιά ανεπιθύμητη;

Είναι δυνατόν να επιδοτείται η απαξίωση της τέχνης; Ναι είναι. Συμβαίνει χρόνια τώρα μπροστά στα μάτια και κάτω από τη μύτη μας. Η μνήμη και η λήθη σε ένα παράλογο παιχνίδι, συνήθως σε βάρος της πρώτης. Ευκολότερα ξεχνάμε από ό,τι θυμόμαστε. Ειδικά όταν αυτό γίνεται άλλοθι για τη σιωπή μας.

Βάσει της οδηγίας της ΕΕ για την υπεραλίευση, που εκδόθηκε το 1991 και τροποποιήθηκε προς το χειρότερο το 2014, επιδοτούνται γενναιόδωρα οι αλιείς να εγκαταλείψουν το επάγγελμά τους και να καταστρέψουν ολοσχερώς τα καΐκια τους. Τότε, πριν σχεδόν τριάντα χρόνια, ξεκίνησε αυτή η πολιτισμική αλλοίωση στο τοπίο μας. Μέχρι σήμερα έχουν καταστραφεί πάνω από 13000 ξύλινα σκαριά, χωρίς να έχει αντιμετωπισθεί το πρόβλημα της υπεραλίευσης, αφού συνεχίζουν μεγάλες μηχανότρατες να γδέρνουν το βυθό. Η επίμαχη οδηγία αφορά στην καταστροφή των παραδοσιακών ξύλινων, κυρίως των μικρών καϊκιών, για αντικατάστασή τους από «σύγχρονα» εργαλεία.

Τα παραδοσιακά ξύλινα σκαριά που κοσμούν τα λιμάνια των νησιών, αλωνίζουν τις θάλασσες και στη συλλογική μνήμη είναι μέρος του πολιτισμού μας, χάνονται ανεπιστρεπτί. Αυτά τα κομψοτεχνήματα, σύμβολα της ναυτοσύνης μας, είναι ελληνικής κατασκευής προϊόντα πλήθους ταρσανάδων που εγκαταλείπονται και αφανίζονται. Χειροποίητα από μαστόρους καραβομαραγκούς, που έχουν εναρμονίσει τη μοναδική φόρμα των έργων τους με το ελληνικό τοπίο, την ιδιαιτερότητα των θαλασσών μας και την χρηστικότητα. Ίσως η επιτομή του έργου τέχνης.

Μπορεί ως πολίτες να γίναμε νωθροί ή κουρασμένοι, αλλά ως καλλιτέχνες το ζοφερό μιας καταστροφής και μάλιστα της πολιτιστικής μας παράδοσης, μας εξοργίζει και μας κινητοποιεί. Η λέξη «καταστροφή» από μόνη της είναι τρομαχτική και κάποιες φορές αποδεκτή από αδυναμία, αν είναι μια φυσική καταστροφή. Αν όμως είναι ηθελημένη, επιβαλλόμενη από κέντρα μακριά από τον ζώντα πολιτισμό μας, επιδοτούμενη, εξαγοράζοντας συνειδήσεις και ανάγκες επιβίωσης, τότε ξεπερνά τη λογική. Τα μέσα, τα εργαλεία, τα όπλα που έχουμε στα χέρια μας οι εικαστικοί καλλιτέχνες είναι η εικόνα, ο λόγος, η έκθεση της δυνατότητας έκφρασης ενός γεγονότος, φιλτραρισμένου στον ενδότερο εαυτό. Αυτό το πλήγμα στη ναυτική παράδοση που είναι ταυτόχρονα κλοπή πολιτισμού για τις ερχόμενες γενιές, χαράσσει και τις επόμενες εικαστικές δράσεις μας.

Άραγε αυτή η εφαρμογή της οδηγία της Ε.Ε. θα καταγραφεί στην Ιστορία δίπλα στην αντιπαροχή, καταστροφέα των Νεοκλασικών και δίπλα στο ξερίζωμα πανάρχαιων ελαιώνων; Υπάρχουν φωνές που προτείνουν σαν λύση, την αλλαγή χρήσης, ενσωματώνοντας αυτό το τεκμήριο της πολιτισμικής μας ταυτότητας στην εκπαίδευση, την επικοινωνία-μεταφορά, στον τουρισμό. Ας τις ακούσουμε. Ας σπάσουμε τη σιωπή, όχι τα καΐκια

Λυδία Μαργαρώνη

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΒΙΒΛΙΟ – ΜΕ ΑΥΤΟ ΑΡΜΕΝΙΖΟΥΜΕ

Το μεγάλο βιβλίο στον Ορίζοντα Γεγονότων

Στο νήμα μιας παράδοσης, που θέλει τη Μνημοσύνη, τη μάνα των Μουσών τροφό των τεχνών, ξετυλίγεται η μυθολογία του «Μεγάλου Βιβλίου». Ναυπηγοί, μάστορες και πλήρωμα ταυτόχρονα, η ομάδα καλλιτεχνών του Ορίζοντα ρίχνει μια «κάψουλα μνήμης» σε βαθιά νερά - σανίδα σωτηρίας στους δύσκολους καιρούς που διανύουμε. Προσωπικά ολοσέλιδα έργα συνυφαίνονται μέσα από συμφωνίες και διαφωνίες, εντάσεις και υφέσεις, συνέχειες και ασυνέχειες για να οδηγηθούν τελικά στη σύνθεση ενός μεγαβιβλίου, στη συγκρότηση ενός ενιαίου κόσμου, εφήμερου σαν το δικό μας αλλά ες αεί αναδημιουργούμενου. Γράμματα, σύμβολα και εικόνες, συγκρότηση και διάλυση, ένα παράθυρο στο αιώνιο που πάντα άνοιγαν τα βιβλία σ’ όλη τη θριαμβική και τραγική ταυτόχρονα πορεία του ανθρώπινου πολιτισμού, από την πέτρα και τον πάπυρο μέχρι το χαρτί και τα ebooks.
Από τις αρχές του 20ου αιώνα οι ιστορικές πρωτοπορίες, εκκινώντας από το βιβλίο ως μορφή, δημιούργησαν ξεχωριστά και σύνθετα έργα τέχνης αναδεικνύοντάς το σε αυτόνομο και αυτούσιο καλλιτεχνικό είδος. Τη ρότα αυτή ακολουθεί και το «Μεγάλο Βιβλίο» με τα χάρτινα μέλη του δεμένα σε σώμα να διακλαδίζονται στο χώρο στηρίζοντας το ένα το άλλο. Εικόνες και λόγος ορθώνονται επάλληλα βήμα-βήμα χαράσσοντας διαδρομές αυτοπροσδιορισμού στο εδώ και τώρα, καθρεπτίζοντας εντυπώσεις του εκεί και τότε, γειώνοντας τις μνήμες στο παρόν ως εφαλτήριο για μια εκτίναξη στο μέλλον. Σελίδα τη σελίδα προσωπικές ματιές και αποτυπώσεις βρίσκουν κοινό βηματισμό και μορφοποιούνται σε μια συλλογική μνήμη, σε μια σκυταλοδρομία λόγου και εικόνας που απλώνεται χωρικά, αναβιώνοντας κατά κάποιο τρόπο μια αρχαία παράδοση μνημονικής τέχνης γεννημένης στον τόπο μας. Οι Έλληνες για να θυμούνται έδιναν στις έννοιες μορφή και τις τοποθετούσαν σε φανταστικούς ή και εμπειρικούς χώρους. Η καταγραφή της μνήμης ως χωρικού αναπτύγματος επανιδρύει μια απόπειρα γεφύρωσης του λόγου με το χώρο, του ανθρώπου με το ιστορικό και κοινωνικό του πλαίσιο. Με την ανθρώπινη μνήμη διαρκώς να βάλλεται μπροστά στις απαιτήσεις για μνήμη «Ram» σε υπολογιστές και κινητά, η τέχνη φαντάζει όπως θα έλεγε και ο Προυστ ως πολύτιμο ανάχωμα στην απώλεια των εμπειριών μας, στην επικίνδυνη λησμοσύνη που εγγυάται μια ιδιότυπη σύγχρονη «πυρά των βιβλίων».

Η ατίθαση εμπειρία του ειδικού

Το ειδικό είναι η μεταφυσική του παρόντος. Η ιστορικότητα της αλήθειας αποδεικνύει την αντίθεση - άρνηση του γενικού χαρακτήρα των πραγμάτων. Η ιστορική μνήμη αποτελεί τότε την ανατροπή του παρόντος, την εισβολή της φαντασίας στο συγκεκριμένο. Το αντικείμενο από το παρελθόν είναι ντεμοντέ γιατί δημιουργεί ανησυχία στο παρόν. Το παρελθόν αποτελεί σκάνδαλο σε μια σύγχρονη κοινωνία, εισαγωγή της ασυνέχειας στην γραμμικότητα. Ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας του δυτικού κόσμου, προσπαθώντας να άρει αυτήν την αντίθεση, προβάλλει το παρελθόν είτε ως υποπερίπτωση του παρόντος, είτε ως ανολοκλήρωτο παρόν. Η ιστορία για τους πολεμοκάπηλους είναι η υπηρέτρια των δικών τους επιλογών. Με θάρρος και σοφία ο George (Orwell) μας το κατέδειξε.

Παγιδευμένο σε έναν «χώρο» καταστροφής, το παρόν βιάζει το παρελθόν (όπως στην περίπτωση των σπασμένων καϊκιών) ή το τροποποιεί ενσωματώνοντάς το στο παρόν. Το «αν» δεν έχει θέση στις τεχνικές των σύγχρονων χαρτογιακάδων, Φαρισαίων της Ιστορίας. Είναι η πιθανότητα της ελευθερίας, η απόδειξή της. Όμως αυτή που ζούμε, είναι μια ελευθερία αρνητική, στυφή καθότι είναι αποκομμένη από τους άλλους, βαλμένη στην μπάντα από τον καθημερινό λόγο της κυριαρχίας, της επιστήμης και της κοινωνίας. «Ό,τι είναι πραγματικό είναι και λογικό» είπε κάποιος. Όμως το πραγματικό αποκλείει άλλα παρόντα, άλλες λογικές: Ένα παλιό βιβλίο, μια μυρωδιά, μια φωτογραφία από το μέτωπο, αντικείμενα του φαντάσματος ενός προπάππου είναι για εμάς τα ζωντανά θεμέλια της ύπαρξής μας. Πολύ πραγματικά, πολύ λογικά. Αυτές οι ροές της ένωσης με την ανθρώπινη προϊστορία μας, θεμέλιες δυνάμεις ενός πρωτόγονου είδους, αρχέτυπα της πανανθρώπινης απλότητας, μύθοι της ποίησης του χρόνου είναι οι εξουσίες μας.

Κωνσταντίνος Αγγέλου

Oρθόδοξες προοπτικές για τη ζωή - Έξι επεισόδια

1. Εκεί, στη σελίδα όπου περιορίστηκε το ενδιαφέρον της, διάβασε για τον περίπατο του ζευγαριού στα φορτωμένα με στάχια χωράφια, για τηνστάση στο μεγάλο δένδρο, στην κορυφή του χαμηλού λόφου. Εκεί, όπου απέσυραν το βλέμμα τους από το απέριττο τοπίο και χωνεύτηκαν στα σώματά τους. Τόσο πολύ, για τόσο πολύ, όσο πολύ χρειάστηκε, ώστε το σύμπαν να κατανοήσει τη σημασία τους.

2. Το απόγευμα βγήκαν και προχώρησαν προς την παραλία. Δεν φόρεσαν παπούτσια. Πίεζαν τα πόδια στην άμμο σημαδεύοντας την πορεία τους έως το τέλος της ακτής. Εκεί, έμειναν τη νύχτα. Το πρωί, τα ίχνη τους είχαν γεμίσει με τη δροσιά της ακτής. Ήπιαν το νερό και έτριψαν τα πρόσωπά τους στο βάθος των σημαδιών τους.

3. Οι ορεινοί λειμώνες προσκάλεσαν το βλέμμα και διέγειραν την επιθυμία. Σε αυτές τις απέραντες ερημιές με το λαμπρό πράσινο παχύ γρασίδι έμειναν γυμνοί και κύλισαν, χάθηκαν, φώλιασαν, βράχηκαν και φώναξαν όσο περισσότερο μπορούσαν. Κουράστηκαν πολύ και γι’ αυτό κοίταξαν προς τον απέραντο ουρανό του δειλινού. Ανυψώθηκαν. Μπα... ιδέα τους ήταν.

4. Λίγο πριν το πρώτο φως του πρωϊνού, το ξέρει, πως η κάθε καμία βρίσκεται ακόμη χαμένη στις χώρες των ονείρων της. Γι’ αυτό, βγαίνει γυμνός στο δρόμο. Περπατάει για λίγο και αφήνει μικρές φράσεις στις πόρτες των γειτόνων. Μετά, αρκετά μετά, διαπιστώνει, πάντα, ξανά και ξανά, το λάθος. Δεν μπορεί να γυρίσει πίσω γιατί ήδη ο δρόμος έχει γεμίσει με ανθρώπους. Μένει, λοιπόν, ακίνητη. Γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να την δει. Όπως ξέρουμε, δεν μπορούμε να δούμε τους ακίνητους ανθρώπους.

5. Το ξύλινο κατάστρωμα του πλοίου περιέχει το αναγκαίο λεξιλόγιο και τις αυστηρές αφηγήσεις όσων έζησαν στην επικράτειά του. Η νεαρή γυναίκα απορεί. Δεν κατανοεί. Το γιατί οι άλλοι, κοντά, μακριά, στην επιφάνεια της θάλασσας ή στο εσωτερικό της, έως τους ποικίλους βυθούς, δεν μπορούν να αφουγκραστούν, να ακούσουν, να ακολουθήσουν, όλες αυτές τις αφηγήσεις για τις ζωές που διαμόρφωσαν την σκληρότητα και την αντοχή των υλικών στο κατάστρωμα, στα άλμπουρα και στις κουπαστές.

6. Στη θάλασσα αφήνουμε τους εαυτούς μας. Να κρυφτούν στο εγγύς της διαφάνειάς της. Να διασχίσουν τα χρόνια των αποστάσεών της. Να χαρούν με τα ύψη και τα βάθη των καταιγίδων της. Να κοιτάξουν ακριβώς στα απέραντα μακρινά των οριζόντων της. Να προσκαλέσουν και να προσκαλεστούν από τα ίχνη των πορειών που χαράζονται φευγαλέα την επιφάνειά της. Να διαβάσουν και να τραγουδήσουν στον φλοίσβο των νυχτερινών αποθέσεών της.

Ιορδάνης Στυλίδης

… δίπλα ακριβώς η όρεξη για χαρά και ζωή δίνει το επιτακτικό παρόν της με τα παιδικά παιχνίδια να δείχνουν να περιφρονούν τα οχυρωματικά βαρέλια και τσουβάλια προστασίας, πιο μπροστά οι καρέκλες και το τραπεζάκι περιμένουν τον διαβάτη να πιει τον καφέ του.

Πίσω από τα βαρέλια , στη νεκρή ζώνη , παραμένει κλειστό το « Φαρμακείο Διαμαντής» εγκλωβισμένη λες η « θεραπεία και αποκατάσταση της υγείας» κάνοντας παρέα σε καταστήματα και οικίες που η μοίρα τους έτυχε να είναι εκεί……….σε πρώτο φόντο το παιδί που είναι η ευχή του μέλλοντος , να δράσει , υποσχόμενο στην ελπίδα καλύτερη ζωή της κοινωνίας…..προσβλέποντας στο γέμισμα των φυλλωσιών και άνθισμα καρπών.

Δημήτρης Νικολούλιας

Τομή

…

Ο φαύλος κύκλος δεν νικιέται με τομή

Πρέπει να βρεις το κέντρο του

Γιατί είσαι εσύ που σφίγγει

Αλέξης Δάρας

Κάποτε οι ιδεολογίες, μας έδιναν ελπίδα

Τώρα τρέμουμε τα χειρότερα

Έρμαια στην ανεξέλεγκτη απληστία των λίγων..

Μαρία Αργυρακοπούλου

Στην πίσω μεριά του έργου υπάρχει μια παρόμοια κατάσταση που μαςδείχνει το αδιέξοδο στην έξοδο που ψάχνουμε…

Σπύρος Κόικας

Η τελευταία σελίδα του βιβλίου … για να μεταφερθούμε στην πρώτη στιγμή της ανάγνωσης

Ειρήνη Κουκουλέτσου

……καθώς διαβάζουμε ένα βιβλίο παράλληλα η μνήμη μας μπορεί υποσυνείδητα να ξεφυλλίζει σελίδες από τις αποθηκευμένες εμπειρίες μας……

Κωνσταντίνος Σταμούλης

Η Πόλις μη Εάλω

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΑΝΤΙΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ

….η Διαφήμιση, συνεπικουρούμενη από τα μέσα της ενημέρωσης, έχει πάρει τη θέση της πραγματικής ζωής. Το είδωλο έχει πάρει τη θέση του αντικειμένου. Το Πραγματικό, το Φαντασιακό, το Δυνητικό, αντιπροσωπεύονται από το Πλασματικό. «Η αξία χρήσης έχει μετατραπεί σε αξία αναπαράστασης.» Κάτω απ’ αυτή τη συνθήκη φωτογραφίζεται η ολοκληρωτική κυριαρχία της Αγοράς, του Εμπορεύματος, του Προϊόντος, πάνω από τις αξίες της Ανθρώπινης Ανταλλαγής Ουσίας. Όσο καιρό η Ανάγκη ρυθμίζει τις ανθρώπινες και κοινωνικές σχέσεις, με την αποθέωση του οικονομικού υλισμού, τόσο περισσότερο θα βρίσκονται υπό εξαφάνιση οι Αληθινές Στιγμές. Θα μείνουν μόνο σαν αντανακλάσεις στα πετυχημένα διαφημιστικά logo...

Όπως, παράδειγμα, λένε κι οι διαφημιστές: «η Ευτυχία δεν γράφεται με €».

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ

Αν το κοινωνικό οικοδόμημα κτίζεται κατ’ ουσίαν και μέσω αποκλεισμών, δεν έχουμε παρά να μελετήσουμε κάποια στιγμή αυτή τη γεωμετρία με ένα μοναδικό κριτήριο: τα όρια του «ηθικού» περιγράφουν την ανθρώπινη ευτυχία ή στήνουν απλώς αναχώματα για την «ευτυχία» των λίγων εις βάρος των πολλών;

Τελικά, μήπως πρέπει να Απαγορεύεται το Απαγορεύεται;

ART BANK

Η αντίφαση τελευταία έχει ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο. Εμείς, υποβιβασμένοι στο ρόλο του θεατή της τηλεοπτικής εικόνας ή και συχνά πρωταγωνιστές της, δωρεάν χορηγοί τηλεθέασης ως αγανακτισμένοι πολίτες, άθελά μας συντηρούμε αυτόν το φαύλο κύκλο της προ-εκπληρωμένης προφητείας: «Έχουμε κρίση γιατί αυτό επιτάσσει η νομοτέλεια», «Είμαστε συλλογικά ένοχοι και πρέπει να τιμωρηθούμε». Το σερβιρισμένο θέαμα της κρίσης έχει μια βασική ασυνέχεια: την προσβολή κάθε ανεξάρτητης βούλησης, την καταστροφή των αντισωμάτων της σκέψης.

Ανακοίνωση ίδρυσης τράπεζας της Τέχνης

Art Bank, η τράπεζα που αλλάζει την όψη του χρήματος.

Η Art Bank είναι μία τράπεζα που συγκεντρώνει και διακινεί έργα τέχνης.

Έχει σκοπό να δημιουργεί, να παρουσιάζει και να διαχειρίζεται καλλιτεχνικά νομίσματα που μπορούν να συλλέγονται ή να χρησιμοποιούνται ως μέσο συναλλαγής.

Η έκδοση νομισμάτων δεν είναι συμβολική πράξη των ανθρώπων της τράπεζας αλλά μια ομαδική και συνεχής καλλιτεχνική δράση που έχει στόχο την αντικατάσταση των άχρηστων και επικίνδυνων τραπεζογραμματίων που χρησιμοποιεί σήμερα ο πολίτης με αληθινά νομίσματα καλλιτεχνικής αξίας.

Καλούνται δημιουργοί να σχεδιάσουν και να παράγουν έργα - νομίσματα, ανάλογα με την τεχνοτροπία, τη θεματολογία και την τεχνική που χρησιμοποιεί ο καθένας στο καλλιτεχνικό έργο του. Η συμμετοχή των έργων αυτών στην Art Bank κατοχυρώνεται με την καλλιτεχνική τους αξία, η οποία είναι το πραγματικό τους αντίκρισμα ως νομίσματα και δεν κινδυνεύουν να υποτιμηθούν.

Περιμένουμε τη στήριξη του πνευματικού κόσμου της χώρας.

Απελευθερωνόμαστε από το ευρώ και από το ψεύτικο χρήμα.

Αποταμιεύουμε σωστά.

Επενδύουμε στην καλλιτεχνική μας παραγωγή.

Από το Μανιφέστο της Art Bank

… Τα νομίσματα και η ανταλλακτικότητά τους είναι ιστορικά συνδεδεμένα με το οικονομικό φαινόμενο, την ψυχολογία των λαών, την κρατική εξουσία και την τέχνη. Ενώ η αξία τους είναι άυλη στις μέρες μας, ανταλλάσσονται με υλικά αγαθά, επειδή λειτουργούν ως αξία στην ψυχολογία των εθνών. Αυτή την αξία η κρατική εξουσία την έχει επιβάλλει χρησιμοποιώντας και την τέχνη στην εικονογράφηση τους. Υποβάλλει την ανάγκη τους και τελικά πείθει τους λαούς για την αξία των χαρτονομισμάτων που εκδίδει. Η τέχνη γίνεται το μέσο στο παιχνίδι της πειθούς, αφού ισχύει κι εδώ το ρητό «η εικόνα είναι ίση με χίλιες λέξεις».

Διερευνώντας όλα αυτά, επιδιώξαμε να αποκαλύψουμε τη ψευδαίσθηση της αξίας του χρήματος, όπως αυτή έχει εγκαθιδρυθεί στο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά και να δείξουμε έναν εναλλακτικό δρόμο, εκθέτοντας παράλληλα τα δικά μας νομίσματα, τα οποία είναι έργα τέχνης ανεξάρτητων δημιουργών. Τα νομίσματά μας έγιναν με σκοπό - εκτός του γνωστού, δηλαδή της αυτονομίας του έργου τέχνης - να χρησιμοποιούνται σε συνθήκες ανταλλακτικού εμπορίου, δημιουργώντας με αυτό τον τρόπο μία «πιο πρωτόγονη μυθολογία της αξίας», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε. Η παραγωγή νομισμάτων από ενεργούς καλλιτέχνες βγάζει το έργο τέχνης έξω από τους συμβατικούς χώρους έκθεσης και το φέρνει κοντά στο κοινό. Για μία υγιή οικονομία, λέμε εμείς, για ενίσχυση της εικαστικής παραγωγής, για την παιδεία και την πνευματική καλλιέργεια.

GREECE NO PROBLEM

Η εποχή που βιώνουμε, κοιταγμένη από τη σκοπιά του μέλλοντος δεν θα άφηνε αμφιβολία στον ψύχραιμο παρατηρητή: Πρόκειται για την εποχή που η πραγματικότητα κατασκευάζεται ακριβώς όπως και το ψέμα.

Είτε πρόκειται για τη γρίπη των χοίρων, τη γρίπη των πτηνών, είτε για τη γρίπη των αγορών. Ίσως θα ’πρεπε να σταθούμε σαν τον Οδυσσέα, δεμένοι στο κατάρτι με βουλοκέρι στ’ αυτιά, να μην ακούσουμε το τραγούδι των Σειρήνων… Να μη χάσουμε τη μνήμη και την πίστη στον εαυτό μας, την κοινωνική αλληλεγγύη και τη δυνατότητα της Αντίστασης.

Με την ανάγκη για ανάκτηση της αξιοπρέπειας, ατομικής και συλλογικής.

Με το δικαίωμα να μη γινόμαστε μέρος της μεταμοντέρνας ρητορείας. Του Προβλήματος και όχι της λύσης..

Με την ανάγκη να δούμε και να ενισχύσουμε θετικότητες που μπορούν και λειτουργούν έξω από το «matrix» της κρίσης.

Και τότε, ναι μαγικά, την ίδια στιγμή που θα πάψουμε να πιστεύουμε στην προεκπληρωμένη προφητεία... και αυτή θα πάψει νάχει εξουσία.

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον…

…όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,

μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες…

Αφιερωμένη στα μηνύματα και τις εικόνες του ποιητικού έργου του Κωνσταντίνου Καβάφη: Ο ερωτικός, ο πολιτικός Καβάφης, ο οξυδερκής παρατηρητής της ιστορίας από την οπτική γωνία της ελληνικής αποικίας.

…Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,

γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την,

στων σχέσεων και των συναναστροφών…

Σε μια εποχή που θα πρέπει να είμαστε κι εμείς οξυδερκείς παρατηρητές της ιστορίας, ειδικά τη στιγμή που γράφεται.

…την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΕ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ

"Εντάξει, πήρες το χρίσμα, συγχαρητήρια με την ευκαιρία… Τώρα μένει μόνο να σε ψηφίσουν και πια, όταν με το καλό βγεις να σε αφήσουν να κάνεις πράξη όσα θα ’θελες ή και να σε αποτρέψουν, ευτυχώς ή δυστυχώς για τους πολίτες, ανάλογα τι θες...

Ο Ορίζοντας Γεγονότων, πιστός όπως πάντα στον κοινωνικό του ρόλο, είναι εδώ για να βοηθήσει.

Τι θες, τι θα ’θελες να θες, βεβαίως τι θέλουν και τι θα ’θελαν να θέλουν και το πιο σημαντικό, πώς το εκφράζουμε αυτό.. Πολλές φορές λέμε πράγματα που δεν γίνονται είτε κάνουμε πράγματα που δεν λέγονται.

Είμαστε εδώ ακριβώς για να σε βγάλουμε από το δίλημμα...". ( Πληροφορίαι εντός ).

Ιδέες, προτάσεις, σύγχρονες τάσεις στην πόλη. Σχόλια, σχέδια, μακέτες, δικτυακές πλατφόρμες, νέοι θεσμοί - εδώ και στο εξωτερικό- διαλέξεις, συζητήσεις, εικαστικές προσεγγίσεις, HOT και ΝΟΤ της (έμμεσης ή άμεσης) δημοκρατίας. Ζητήματα κοινωνικής ενίσχυσης, διαχείρισης ενέργειας όσο και ψυχικής ενέργειας.

Καλώντας να εκφραστεί μια -open source- δεξαμενή ιδεών που υπάρχει έξω και μακριά από τους στενούς ορίζοντες της ιδεολογικής καθοδήγησης και ίσως έξω κι από τα στενά πλαίσια της οικονομικής δομής.

Ελάτε με τα καπέλα σας ή μόνο με τα πόδια σας, ελάτε με το μυαλό σας όλο ή το μισό, ελάτε να ψάξουμε, να μιλήσουμε, ελάτε να δούμε και να βρούμε τι αξίζει να βρίσκει κάποιος σε μια πόλη αγριεμένη. Τα ευρήματα θα αξιοποιηθούν καταλλήλως για την έκθεσή μας ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΓΙΑ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ και για την προεκλογική σαμπάνια του Ορίζοντα.

ΟΙΚΟΣ ΕΝΟΧΗΣ

Ζούμε μια εποχή που αξιολογείται από την Αντοχή μας, απέναντι σε όλα αυτά που υποκλέπτουν την Ουσία. Στις κατασκευασμένες αλήθειες, στα βιωμένα ψεύδη και στις υποκατάστατες εμφυτεύσεις της φαντασίας. Σε μια Τέχνη που ταυτίζεται με το εμπόρευμα ή τις μεγάλες αφηγήσεις των πολιτικά επικυρίαρχων. Μια βιτρίνα για σπασμένες αντανακλάσεις, αντί για τη διέξοδο που ψάχνει το βλέμμα μας.

Εγκαινιάζουμε τον Οίκο Αντοχής Ενοχής.

Σε αυτόν τον «Οίκο» που άλλοτε, είχε περιεχόμενο την «Ανοχή»... στη ματαιότητα της «Ευδαιμονίας»... Άλλοτε την «Ενοχή» (εμφύτευση και αυτή), καθώς οι αλήθειες ξεκαθαρίζουν. Που βρίσκεται ακριβώς στο χρονικό σημείο που συσκοτίζονται τριγύρω τα γεγονότα.

Όλες οι ανθρώπινες εποχές αρέσκονταν στη δημιουργία και κατασκευή ενόχων. Από τους διωγμούς του Νέρωνα ως τους διωγμούς του Θεοδοσίου B΄. Λαμπρό πεδίο για την επικράτηση κάθε ιδεολογικής πυραμίδας. Παλιά και σύγχρονα κυνήγια μαγισσών αλλάζουν κάθε τόσο όνομα, αλλά ποτέ ουσία. Σε βαθμό να σκέφτεσαι αν θα υπήρχαν άλλοι τρόποι να διεγερθεί η Ανθρωπότητα ή αν τελικά ο παραλογισμός είναι ο κανόνας. Τα γεγονότα, καλά σερβιρισμένα από τα "μήδεια", μας εγκλωβίζουν στη μονόδρομη ερμηνεία τους. Συνήθως οι πραγματικοί ένοχοι κάθονται στα έδρανα των κατηγόρων και εμείς δυσκολευόμαστε να τους αναγνωρίσουμε, όπως δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε τις αιτίες πίσω από τις αφορμές. Οι επαναστάτες πολύ μπροστά ήδη στις τάξεις του αντιπάλου...

Η κρίση ρευστότητας χρημάτων συναγωνίζεται την κρίση ρευστότητας σκέψης. Παρά τους εξωραϊσμούς, το trafficking σωμάτων και ιδεών γύρω μας και πλάι ακριβώς στις διαπιστώσεις και τις διατυπώσεις, το ενδιαφέρον μας συνεχίζεται αμείωτο…

Η οικεία ενοχή - λέξη παράφραση αλλά και παράμετρος της επιθυμίας - βρίσκει τις δικές της υπόγειες διαδρομές για να αναδείξει το Εγώ, ακυρώνοντας το. Πυλώνας της αγοράς, των ιδεολογικών μηχανισμών και εξαρτήσεων, ροοστάτης της ανταλλαγής βιωμάτων. Ίσως μια πόρτα που αν παραβιάσουμε μπορούσε να μας οδηγήσει σ’ έναν μυστικό κήπο…

Υπάρχει έδαφος για μια νέα - κι εκεί που δεν υπάρχει - αθωότητα; Ένας ορισμός της ομορφιάς εκεί ακριβώς που υποκλέπτεται το νήμα και το νόημα της από τους θαυματοποιούς της αποενοχοποίησης; Θα αφήσουμε να μας επηρεάσουν τα αντίγραφά μας; Μια έκθεση που ψάχνει το αντικείμενο της, πέρα από τους νόμους της αγοράς.

Όχι μόνο η τέχνη, ο έρωτας, η οικονομία, αλλά η ίδια η ζωή...

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

YOU HAVE THE RIGHT TO REMAIN SILENT

Απέναντι σε μια εποχή που η ρητορεία των πάντων για τα πάντα δεν κάνει άλλο από το να παγιώνει το χειρότερο στη ζωή μας,